Nieznajoma znajoma

    Nie potrafię pocieszać ludzi. Od kilku lat mam kontakt ze "znajomą" Japonką. Znam ją jedynie z postów. To uśmiechnięta i pogodna, nadzwyczaj ciepła dziewczyna, która lubi często moje zdjęcia o jasnych barwach, które zamieszczam (obok innych, ciemnych, których jeszcze nigdy nie polubiła). Jest Chrześcijanką. Z natury jest łagodna i wygląda trochę jak dziecko, choć dzieckiem już od dawna nie jest. Nie grzeszy urodą, więc ktoś ją czasem dla żartu nazywa pięknością. Jej twarz wygląda naiwnie, a nawet trochę w swej słodyczy groteskowo, ale dziewczyna ma ogromne oczy, przez które widać Jej dziecięcą duszę. Fotografowała się ze śmiesznym psem i chyba z nieco starszym mężem o wyglądzie Amerykanina. Był fizycznie do niej podobny. Trochę też śmieszny, czy raczej rachityczny. Publikowała czasem jego wiersze.  Zaglądałem do niej na chwilę dla tych troche zabawnych zdjęć. I dopiero kiedy napisała, że chyba odejdzie ze strony, obudził się we mnie jakiś instynkt wspierania Jej. Ponieważ jest muzykiem, a miała wątpliwości co do swego talentu, obdarzałem serduszkami Jej utwory muzyczne, ale też różne pocieszne rzeczy, które robiła z włóczki. 

    Najpierw znikł Jej ukochany piesek. A po jakimś czasie mąż...Okazało się, że obaj nie żyją. Wczoraj umarł Jej ojciec, który był inwalidą. Napisała, że ma do przekazania smutną wiadomość i czuje głęboki smutek, że opiekowali się ojcem i...że teraz wszyscy troje, których kochała, są już ze sobą. Choć sam mam wiele powodów do trosk i najbardziej ponurych obaw (w związku ze stanem zdrowia Mamy i moim, poważnie chory jest także mój brat), prawie popłakałem się przed chwilą pisząc o tym. Jej optymizm i radosna, naiwna wiara wzruszają mnie. Myślę przez chwilę o smutku, jaki przeżywa i którego tym razem nie potrafiła ukryć. Może uda Jej się to, kiedy wróci do swych ciasteczek i włóczek i usiądzie przy pianinie. 

     Kiedy się kogoś dobrze nie zna, a jednak sporo o tej osobie wie, możliwy jest czasem jakiś kontakt duchowy...prawie jak z duchem i zwykła życzliwość.  Nie wiem, czy ta wątła kobieta ma dobre zdrowie...przeżyła tak wiele i jej uśmiech wyraża najczystsze cierpienie. Nikt nie wie, co będzie dalej. Nie wiem, czy będę śledził Jej dalsze losy. Być może sam już niedługo zniknę i pozostanie po mnie zapuszczony grobik na Facebooku, a ona przypomni sobie, że lubiła moje kwiaty, drzewa i zioła...