Starożytna Piękność

     Patrzą na mnie

     ciemnomiodowe oczy

     w których skryła się larwa smutku 

     nie zobaczy już 

     zieleni łąki błękitu nieba

     roziskrzonych na niebie gwiazd  

     umilkł śpiew ptaka

     zamarł strumień

     ma dwa tysiące lat

     i dziewczęcy puszek na twarzy

     w drewnianym lustrze

     przegląda się teraz 

     w ciszy śmiertelnej

     wir ją w mrok porwał 

     i na brzeg wyrzucił 

     ku tęsknocie wiecznej

     

    ...

          Taki, albo podobny, ale

    nieco dłuższy wiersz napisałem 

    22 lata temu. A ponieważ zaginął 

    gdzieś przez ten czas, wskrzeszam 

    tylko jego marę, jaką udało 

    mi się z pamięci sklecić...

    Przypominam sobie, że używałem 

    czasem innych słów. Już na 

    początku..."Patrzy na mnie z

    zaświatów ogromnymi oczami..."

    Oczy te miały, jak sobie przypominam, 

    nie tylko barwę i słodycz ciemnego, 

    leśnego miodu, ale i jego wilgoć i 

    lepkość...Zaświaty przeszły teraz 

    w Mrok...

          Portret tej Piękności 

    namalowany na drewnie w czasach 

    grecko-rzymskich przypomniał 

    mi mą tęsknotę.  Stoik Epiktet 

    napominał: Nigdy nie mów "straciłem",

    ale "oddałem"...