Odrobina rozkładu

   Wczoraj były imieniny mojego Ojca, który niedługo skończy 96 lat. Pisałem do rana. Tekstu nie dokończyłem i wpadłem w głęboką jamę świtu mocno porozbijany. A ponieważ nie miałem w domu niczego do jedzenia postanowiłem pokrzepić się muzyką. Wybór padł na nagrania Bruno Waltera. Najpierw dwie symfonie Mozarta: 25 i 4O nagrane w latach 53-54 zeszłego wieku z Columbia Symphony Orchestra i New York Philharmonic (nagrania mono), a później "Requiem", nagrane z Wiedeńczykami 29 czerwca 1937 r w Theatre des Champs-Elysees w Paryżu. Nie lubię nagrań archiwalnych i byłem trochę udręczony pod tym "Requiem"przez marną, choć nie całkiem tragiczną, jakość dźwięku (z przerażającymi ostrymi "pyknięciami", które ranią mózg w najbardziej nieoczekiwanym momencie głębokiej kontemplacji). 

    Panujący w pokoju zaduch (od wykładziny podłogowej) i myśli o czasach, w których dokonane zostało owo nagranie, trochę mnie rozpraszały, więc musiałem niektórych części "Requiem"posłuchać jeszcze raz. 

    Moja matka urodziła się w roku 1933 i czasem żartuje, że był to rok, w którym wydarzyły się dwa wielkie nieszczęścia. Walter jednak w końcu szczęśliwie, jak wiadomo, wyemigrował do Stanów. "Requiem", które znam z dziesiątków znakomitych wykonań, także całkiem niedawnych i dość ekscentrycznych, głęboko w tym nagraniu porusza. Niezależnie od stylistyki, która może wydawać się czasem staroświecka, nagranie to żyje pełnią duchowego i nie tylko duchowego życia. Jest intensywne i głęboko ludzkie. "Tuba mirum" nigdzie nie brzmi równie przejmująco. Głosy są tak pokorne...Przy drugim słuchaniu jakość dźwięku zupełnie przestaje przeszkadzać i jest się w obliczu boskiego niemal majestatu tego okaleczonego i niedokończonego przez samego Mozarta muzycznego torsu.  Taki był Bruno Walter!  Słuchając wielu innych, czasem porywających nagrań "Requiem", ma  się często wrażenie, że pozbawione są tej wyjątkowej aury emocjonalnej, jaką stwarza świadomość realności samej śmierci i głębokiego współczucia, jakie ona budzi. Są niekiedy jedynie mistrzowskimi muzycznymi popisami.

     Moje spotkanie z Bruno Walterem i jego Mozartem zakończę koncertem 20-tym, który Mistrz gra cudownie na fortepianie z towarzyszeniem Wiener Philharmoniker (Wiedeń, 1937). Walter wybrał kadencje, które czynią ten koncert bardziej romantycznym niż w wykonaniach późniejszych. Znam tak wiele 20-tek Mozarta z największymi pianistami, ale to jest pod wieloma względami wyjątkowe...Jak niewiele tylko innych, mimo straszliwych ułomności samej rejestracji (taśma niezbyt skwierczy, ale zbyt mocno nagrany fortepian daje po uszach, jak młotek uderzający w metal), jest absolutnie genialne! 

     Niedługo pewnie wyjdę z domu i odetchnę świeżym powietrzem. Po niejakiej walce udało mi się usunąć przyklejone do patelni w zlewie pozostałości po skórkach od bananów. Zamiast pokryć się czarną pleśnią zamieniły się w bezkształtną pulpę o słodkawym, mdłym zapachu, Raj dla tysiąca muszek. Wynosząc je w czarnym worku skrócę i tak krótki żywot owych stworzeń, a siebie pozbawię uroku ich muzyki...