Kobieta z kotem

 

        - Ależ tak nie można! - powiedział hrabia - Stoi pani 

do mnie tyłem i widzę tylko oczy kota, którego trzyma 

pani na ramieniu...i śnieżną białość pani sukni i pleców. - 

     - Doprawdy pochlebia mi pan...Ale proszę już stąd 

iść.  Nie mam ochoty na rozmowę z panem. -   

     - Więc może jutro? -

     - NIGDY! - 

     - Te słowa brzmią jak wyrok. - 

     - Nie interesuje mnie to, co pan myśli. Chyba pan wie, co 

powinien w takiej sytuacji zrobić. - 

     - Tak, wiem, przepraszam... - 

    Ciało hrabiego F. wyłowiono z Tamizy dopiero po kilku

miesiącach od chwili zgonu. Denat był naprawdę w fatalnym

stanie.  Kolejna ofiara wzgardy Lady Pandory.  Inspektor 

Nezumi zamyślił się.  Już w starożytności istniały kobiety

zwane heterami, które potrafiły doprowadzić do ruiny i śmierci

wielu poczciwych mężczyzn.   Jedna z nich, Lais, 

przedstawiona została na nagrobku jako lwica rozszarpująca

baranka. Jeden tylko Arystyp, uczeń Sokratesa, przechwalał

się: "To ja posiadłem Lais, a nie ona mnie. A rzeczą chwalebną

jest nie odmawiać sobie przyjemności."   Konsumował ją

(przyjemność) na zimno, jak się je smaczną rybę, albo pije

upojne wino, nie tracąc ani przez chwilę poczucia wolności. 

Są albowiem w życiu, jak uważał, jedynie trzy stany: rozkosz,

która jest dobrem i szczęściem, cierpienie, które jest złem 

i nieszczęściem oraz obojętność, jak podczas głębokiego snu.

Stany te są  z natury chwilowe, więc i rozkosz kiedyś mija. 

Dobrze jest sobie zapewnić dostęp do jej źródła, kobiety, 

której ciało jest piękne. 

      Z tych rozmyślań wyrwała inspektora Noriko. Nie 

wiedział, jakim cudem zjawiła się przed nim.  Niewiele

z życia rozumiemy i często nie znamy przyczyny, dlaczego

coś się akurat w danej chwili wydarza.

      - To samobójstwo. Sprawa jest chyba zamknięta. -

      - Ale jedynie z czysto prawnego punktu widzenia.

Hindusi wierzyli, że zabić można słowem, mantrą, magią,

złym spojrzeniem i to jest niestety prawda.  -

      - Ja też znam takie historie.  Widziałam je w teatrze. 

Ile to razy mężczyzna spotyka kobietę - demona. Pewien

młody biznesmen, a było to kilkaset lat temu, spotkał

w opustoszałej świątyni taką kobietę, a potem z miłości 

do niej postradał biedak zmysły i błąkał się nocami po

dzikiej plaży.  A inna z zazdrości ucięła kochankowi 

przyrodzenie podczas snu. Jak to się teraz mówi? Chyba

penisa...A ile jest demonów przeistaczających się w kotki,

nawet nie liczę. Dlatego warto mieć przy łóżku miseczkę

soli, bo się tego boją. - 

       - To bardzo smutne. - 

       - Szczególnie dla tych facetów. Zamiast popatrzeć w

głąb duszy, prześlizguje oczy po ciele i hoduje sobie 

demona na zgubę. - 

       - Dobrze, że ty taka nie jesteś. - 

       - Kto wie?  Wszystko jeszcze przed nami. Ja tam bym

sobie tak za bardzo nie wierzyła.  Ale chyba dobrze wykonuję

swą pracę? -

      - Muszę cię pochwalić. -

      - Musisz?  -

      - Nie czepiaj się słów, Noriko.  Jestem zadowolony z naszej

współpracy, chociaż nie było między nami seksu. -

      - Może nie zauważyłeś?  - 

      - To całkiem możliwe.  Jestem czasem zmęczony.  Nic 

mnie tak nie pokrzepia jak drzemka. - 

      - I nie budziłeś się nigdy z uczuciem błogości? - 

      - Czasem śniła mi się jakaś kotka chłepcąca mleko ze 

spodka. - 

      - Dziwne masz orgazmy. - 

      - Noriko, nie rozmawiajmy już o tym. Jestem dzisiaj

trochę...w niezbyt wesołym nastroju. - 

      - A można wiedzieć dlaczego? -

      - Nie powiem ci. - 

      - A może to przez Lady Pandorę?   No, no!  Przyznaj 

się lepiej! Ty też? Martwisz się, że nie mogłeś jej przyskrzynić?

Musiałaby cię wtedy poprosić o pomoc, a może nawet błagać 

o litość. -

      - Noriko, przywołuję cię do porządku. Łączy nas, jak 

doskonale o tym wiesz, stosunek natury służbowej. Nie 

powinno się rozmawiać o czymś, co nie należy do sprawy. - 

      - Chyba, że przy wieczornej kawie po pracy. Co ty na to? -

      - Chyba bierze mnie przeziębienie. -

      - To kawusia dobrze ci zrobi.  Zapraszam cię.  I na dobre

wino, albo, jeśli wolisz, sake. - 

      Nezumi wyjął z kieszeni starą monetę i pokazał ją Noriko. 

Był to srebrny cesarski talar z Marią Teresą.  Na rewersie miał 

herb Habsburgów.

      - Jak wypadnie ta strona, to przyjmę twe zaproszenie...

No widzisz Noriko.  Nie mamy szczęścia. A przynajmniej ja go

nie mam.  Nie należy przeciwstawiać się przeznaczeniu.

      - Nie bądź przesądny...Zresztą, ja tego nie widziałam. 

Możesz rzucić drugi raz! - 

      Rzucił, ale moneta wpadła do strumienia, obok którego

właśnie przechodzili.  

      - Chyba nic z tego. - powiedział. 

      - Dobrze. W takim razie zignorowałeś moje poprzednie

zaproszenie. Zapraszam cię więc ponownie. -

      - Ale zapomniałaś już, że nie mam wróżebnej monety. - 

      - Znam lepszy sposób. - roześmiała się Noriko i dotknęła

jego spodni w kroku.  - Jeśli się nie podniesie, to oczywiście

nigdzie nie idziemy. - 

       - Widzę, że potrafisz negocjować. -  zauważył, ale

z jego głosu trudno było się zorientować, czy wyrażał

entuzjazm, czy raczej skrywał troskę. 

       - To tylko kwestia odpowiedniego ubioru i osobistego

wdzięku, nic więcej. - 

       Pili kawę w kawiarni z widokiem na morze.  Za oknem

był piękny, letni wieczór.  Jednak inspektor był trochę 

nieobecny duchem.  

       - A więc jednak to ona?  Kobieta-demon. -

       - Ależ skąd!...To znaczy, oczywiście, że ona. Poprzednio

zastrzelił się przez nią student filozofii.  Zanim jeszcze

zlikwidowali wydział.  Jak myślisz, ile jeszcze będzie ofiar?

Ilu pięknych mężczyzn znajdzie się przez nią w grobie? -

       - Myślałam, że jesteś hetero? - 

       - Kiedyś już miałem podobną sprawę. Mordowała wzrokiem

Madame Meduza. - 

       - Rozczulasz mnie, drogi inspektorze.  I ją też chciałeś

mieć?  -

       - Nikogo nie chcę mieć.  Miłość nie polega na posiadaniu. 

To coś zupełnie innego. -

       - A więc jednak - miłość?  -

       Noriko wstała od stolika, ale znowu przy nim usiadła. 

       - Przecież nie złapiesz jej na gorącym uczynku. - powiedziała. 

- Chodźmy już!  Słońce strasznie daje! -

       - Kiedyś mówiło się świeci. To normalny zachód słońca, 

jakich wiele, choć każdy jest niepowtarzalny. - 

       - Mogli wstawić inną szybę. - 

       Schwyciła inspektora za rękę i pociągnęła za sobą. 

       - Przeżyłam z tobą wiele trudnych chwil. Pamiętasz jak

mumia kota uciekła z British Museum i mordowała ludzi 

po parkach.  Przecież już dawno mogliśmy leżeć oboje w

piachu, a jednak byłam przy tobie. Zobacz jak wyglądam! 

Mam już 35 lat.  Jeśli mnie teraz nie pocałujesz... -

       - "Każdy mężczyzna chciałby mieć za żonę Desdemonę, 

albo Ofelię - istoty, które - chociaż nie zawsze nas rozumieją - 

jednak wyczuwają kim jesteśmy i współodczuwają z nami."

Chętnie odniósłbym to do związków nieformalnych i do ciebie, 

ale nie wolno nam zapominać o duchu i literze regulaminu. -

       - Pocałuję cię z językiem.  To się nie kwalifikuje jako

pocałunek.  Zawsze możesz powiedzieć, że cię do tego

zmusiłam i wtedy ja wylecę...A ty pomożesz mi przetrwać 

trudne chwile. - 

       - Gdyby Cesarz miał takich poddanych to... -

       - Przegralibyśmy wojnę? - 

       - Pamiętasz jak wyglądał zamach na Cesarza. Oficerowie

zamiast go zabić, zaczęli go przepraszać.  Na tym polega honor. -

       - Czasy się zmieniają. Dziś nawet jakuza nie ma honoru. -

       - Będę musiał popełnić sepuku, jak mój brat, przez którego

zaniedbanie o czterdzieści sekund spóźniły się pociągi w metrze. -

       - To popełnisz. Z radością będę na to patrzyła. - 

       - Ale, kto cię wtedy pocałuje? -

       - A myślisz, że nie mam adoratorów?  Nakajima patrzy na

mnie jak sroka w kość.  Czeka tylko, aż coś ci nie wypali i 

będzie mógł zająć twoje miejsce.  Jestem ci wierna jak suka, 

inspektorze Nezumi.  Doceń to wreszcie! - 

       - Regulamin nie przewiduje miejsca dla suki. - 

       - Oj tam!  Oj tam! ...A dla modliszki przewiduje?  

Obudź się!  Przecież ty masz już... - 

       - Nie interesuje mnie to, ile mam lat. - 

       - Masz farta!  Wszyscy mówią, że jestem najlepszym

kąskiem w całej prefekturze i że chcieliby mieć takie

futerko.  Ale oczywiście, musiałam trafić na Ciebie! -      

      - Noriko, jeszcze raz ci powtarzam, nie można mieszać

spraw osobistych z obowiązkami służbowymi. -

      -  A wiesz, co ja myślę?  Gdyby to ta Pandora zrobiła,

to zapomniałbyś o regulaminie. Widziałam, jaki ona ma język. -

     - Jak mogłaś to widzieć?   Przecież ona stoi zawsze do 

wszystkich tyłem!   Poza tym rude są fałszywe.  - 

     -  To ty nie wiesz?  Jestem przecież jej kotką!  ...Dlaczego

tak zbladłeś?  - 

     -  Noriko, mieliśmy ciężki dzień. Oboje już pewnie chcemy

wracać do naszych domów.  Nie ma co przedłużać. - 

     - Ty to potrafisz prowokować! - 

     Trudno czasem ustrzec się nieszczęścia.  Kiedy inspektor

ponownie zamyślił się, dziewczyna przywarła do jego ust 

i pogwałciła jego przestrzeń międzyzębną.  Czuł,

jak jej wiśniowe od szminki wargi zaciskają się na jego

wargach i jak język penetruje jego braki w uzębieniu aż

do końcowego mostu po lewej stronie u góry.  Z trudem 

wyrwał się jej i wykrzyknął:

     - Dosyć! - 

     - Widzę, że założyłeś sobie most. Twoja kondycja 

finansowa nie jest więc aż taka zła.  Jedźmy do Ciebie

i posłuchajmy Mendelssohna. - 

     - Ale nie Bartholdy! -   

     - Dobrze, to ci odpuszczę. - 

     - I nie marszu...Mam ochotę na kwartet f-moll. - 

     - Nie wiem, co mnie czeka, ale zgoda! - 

     - Interesują mnie pewne szczegóły z życia tej Pandory. 

Przede wszystkim to, gdzie trzyma puszkę i czy ją już

otworzyła i jakie ma zwyczaje, o której i z kim chodzi 

spać. Na pewno jesteś dobrze o tym poinformowana. - 

      - Będę ją lojalnie szpiegować, kiedy powrócę do mej 

kociej postaci. -  

      - Ale, co będziesz z tego miała? -

      - Ciebie, inspektorze! - 

      Nie wiem, czy zauważyłeś, drogi Czytelniku, że takie

piękne historie przeważnie nigdy nie kończą się dobrze.

Ledwo to powiedziała, kiedy oboje usłyszeli ostre

"Kici, kici!"  i Noriko musiała pójść za swą panią. 

Jakie to życie bywa smutne...

      Na szczęście inspektor miał w szufladzie w pokoju 

pistolet służbowy i choć to niehonorowe, postanowił

zrobić z niego użytek...