Księga bezdechu

   Zdjęcie nazumi13 

    Pisanie opowieści niezbyt się opłaca.  Napisałem już ich tyle, a oddźwięk jest zwykle

niewielki, oczywiście z wyjątkiem Odzia i czasem Danka, którzy je chętnie czytają.  Po 

napisaniu setek podobnych i całkiem innych opowieści, zastanawiam się, czy warto pisać 

nową, skoro pochlania to trochę czasu i energii.  Ale pisanie stało się moją drugą naturą

(pierwszą jest kontemplacja)  i choć nie odczuwam jakiegoś wewnętrznego przymusu,

chętnie to robię.  Moje poczucie (twórczego) osamotnienia na tym blogu i gdzie indziej

jest ogromne. Dlatego z wdzięcznością przyjmuję wszelkie przejawy życzliwego

zainteresowania i cieszę się, że komuś to, co robię (a może też i ja sam), może być 

bliskie...Chociaż to akurat opowiadanko jest nieco przerażająco rubaszne. Niezwykle 

rzadko umieszczam też swe opowieści na na naszym polskim gruncie.

   

       Było już bardzo późno kiedy Felicjan Kaliński

wybrał się na cmentarz, żeby odwiedzić grób żony. 

Brama była otwarta, a Grabarka przeganiała z 

jakiegoś grobu koty. 

     - A witam szanownego pana. Nie za późno na

wizytę u najbliższych?  Dbam o grób pana małżonki,

ale należy się chyba parę złotych podwyżki. - 

     - Nie mam, kochana. Przenieśli mnie na 

bezrobocie.  Ale widzę, że zawsze ładnie liście 

wygrabione. -

    - Ręce mi już całkiem zgrabiały od tego grabienia. 

Idzie na zimę.  Chcesz pan łyka? -

    - Nie, nie. Nie piję!  -

    - To i dobrze!  Z duszy chciałam dać, ale chociaż

przyoszczędzę.  -

   - Ciężko jest!  Gdyby marszałek nie umarł, byłoby

inaczej.  A tak, to nas grabią!  Nie ma ich kto pogonić.

Sanacja, psia jej mać! - 

    - Ja to się na tym nie wyznaję...A pan to chyba 

kochankę jakąś masz!   Zawsze wyprasowany i

perfumą zajeżdża. Ja pana od dawna obserwuję,

jeszcze od czasów, kiedy nazywałeś się Karaluch. -

    - Musiałem zmienić, szanowna pani. Jakby to na 

tablicy wyglądało: "Śp. Jadwiga Karaluch z domu 

Szczurek, modystka, zmarła przeżywszy lat 25. Jadziu

byłaś dla mnie wszystkim!  Kochający w 

nieutulonym żalu Wąż!" - 

    - Z tym wężem to masz pan poczucie humoru. 

Znałam Jadzię, jeszcze jak w burdelu robiła. Mówiłam

jej: Z takimi nogami zrobisz karierę...Ale Pan Bóg 

przeznaczył inaczej! - 

     - Niech pani nie płacze, pani Chimero. Kto to 

widział tak się rozczulać.  Proszę otrzeć łezkę...

Służę chusteczką. Zawsze mam wyprasowaną 

w butonierce. - 

     - Porządny z pana człowiek, panie Kaliński. 

Ale widzi pan, wszystko poszło w górę i nie mogę

nastarczyć.  Jak chwyci mróz, to u mnie szyba

od wewnątrz jest pokryta lodem.  Suka dostała

reumatyzmu i musiałam oddać do jatki, bo

i tak nie miałam jak ją wykarmić.  Gdybym

nie hodowała królików, to nie miałabym co do ust

włożyć. Nie tak, jak nieboszczka!  Ta miała zawsze

coś w ustach. - 

     - Jak mnie przywrócą do pracy, to dostaniesz

na miesiąc złotówkę, albo i trzy.  -

     - Wyjąłeś mi to pan z ust. My to jesteśmy 

arystokracja, Panie Karaluch.  A ile to dzieci głodem 

przymiera, grużlyków  i  innych.  Pan zauważył, jak

 ja ładnie mówię?  -

     - Jest pani, bądź co bądź, córką poety. - 

     - Noo...srace spod ogona nie wypadłam! - 

     - Gdynię wybudowali.  Ale coś mi się wydaje, że

wojna będzie i ten hycel nam nie przepuści. - 

     - Co się pan boisz?  Nie oddamy nawet guzika!...

     Ale, powiem szczerze, niepokoisz mnie pan. 

Ja wszystko widzę!   Tydzień temu wyniosłeś 

jej głowę, przedwczoraj dłonie.  Chcesz skompletować

całość?   A może ty jesteś Pygmalion?...No nie bój 

się tak!   Będę milczeć jak grób!  Ale kto ze szpadlem

na cmentarz przychodzi?   A jak granatowy policjant

cię przyuważy? - 

      -  Masz tu pięćdziesiąt groszy. Więcej nie mam. -

      -  Ja już niedługo pójdę do Bozi, ale mam wnusia. 

Teraz będziesz przynosił po pięćdziesiąt groszy za

każdej bytności...A ruchać ci się nie chce? -

      - Nie bardzo.  Jestem jakiś nieruchawy.  Zulę

Pogorzelską może bym w młodości przeleciał, albo

Gretę... - 

     - Ja też wolę się napić.  Tylko się tak nie grzeb,

chcę już iść do domu.  I po co odrywać po 

kawałku?  Następnym razem weź ze sobą piłkę

i poobcinasz jak gałęzie.  Mój małżonek był

czarodziejem na stacji w Bartodziejach, ale

zjadł go inwentarz.  -

     - Zamordowałaś własnego męża? - 

     - I świnki go schrupały!  A wiesz za co? - 

     - Pojęcia nie mam. -

     - To się nie dowiesz! -

     Pan Lucjan, jak go nazywano w kasie chorych, 

był w sporym kłopocie.  Gdyby teraz uciszył 

Grabarkę, to nie mógłby spokojnie odwiedzać żony, 

ani zrealizować swego planu pełnej rekonstrukcji 

jej ciała.   Na szczęście jednak teraz miał już na nią 

pokaźnego haka.  Zawsze przerażało go, że po śmierci 

pozostaje tylko dusza, a ciało zjadają robaki, a tak 

piękna kobieta nie może przecież przestać istnieć.  

Największy kłopot z oczami, bo już dawno wyżarły, 

ale zawsze można wstawić jakieś inne. Oczywiście 

nie szklane. Nie miał jednak czasu na zastanawianie 

się...

        - I co dzisiaj? Boczuś?   A może ty ją zjadasz? -

spytała, kiedy pojawił się znów przy bramie.  - Tyle

lat się nazywać Karaluch!  A nie lepiej było zmienić

na Fallus? -

        - Mój ojciec był Francuzem, a nazwisko rodowe 

czyta się Karalusz. - odpowiedział z godnością. - 

Zatem raczej Galus. -

        - Mój Boże!  Nie jesteśmy nad Sekwaną, a ona

nie była znowu Pompażur!  -

        - Fakt, pani Chimero.  - 

        Wracając do swego gniazdka na ulicy Zbiluta 3 

Lucjan Kaliński zdał sobie sprawę, że na szczęście

wszystko to mu się przyśniło.  Ale skąd się wziął

tak przerażający w swym cynizmie i braku estetyki 

sen? 

      Długo nie mógł zasnąć i po omacku sięgnął po 

krople walerianowe, które leżały na stoliku przy

łóżku.  Ale wymacał tylko w ciemności jakąś 

kościstą dłoń, która spadła na podłogę.   W tym 

samym czasie przez okno - mieszkał na trzecim 

piętrze - weszła Grabarka. Stanęła nad jego łóżkiem 

i wykrzywiła twarz w uśmiechu. 

      - Poczytać ci Pomponazziego?   To o 

nieśmiertelności duszy. - 

      - O ile wiem, to arystotelik, nie platonik. - 

      - W rzeczy samej.  Ale czy to nie wszystko jedno? -

      - Kompletnie inna doktryna! - 

      - A jakie to ma znaczenie, jak za chwilę, wyrażając 

się kolokwialnie, zdechniesz? - 

      Pan Kaliński osłupiał słysząc to pytanie, ale starał

się nie tracić rezonu:

      - Z troską odnoszę się do twych manier. Nie dość,

że wtargnęłaś tu przez zamknięte okno, przenikając

przez szybę i naruszając mój spokój i mnie 

straszysz, to jeszcze w sposób prostacki 

przyrównujesz mnie do zwierzęcia, uprzednio 

kalając pamięć osoby, którą wielbiłem. No, ale jak 

ktoś bez przerwy grabi liście i pije, to może trudno 

się dziwić delirium?  Jestem niemal pewien, że to ty 

podrzuciłaś mi dłoń mojej Jadzi na stolik.  Zrobiłaś 

to z premedytacją, chcąc zasiać we mnie wątpliwości

co do mej poczytalności i estetycznego gustu i 

sprowadzając mnie na krawędź prostactwa. A teraz

kpisz ze mnie w żywe oczy tym Pompo...

       Niestety, nie dokończył.  Grabarka ma bardzo

mocny uścisk dłoni.  W mglisty, jesienny dzień 

lepiej nie pokazywać się w okolicach cmentarza. 

Nawet z księgą "Tractatus de immortalitate animae

Magistri Petri Pomponatti Mantuani", wydanie 

pierwsze bolońskie, 1516.  Filozof wierzył w cuda

- ty lepiej pilnuj swego, dopóki jeszcze szczęśliwie 

pozostajesz przy życiu....przy życiu...I oszczędź 

innym pogrzebowej pompy.

     

      

 

zmarła przeżywszy lat  25.