O tym, co jest pewne.

          

             "Były już na tym świecie latające pteranodony, ale nie ma pewności, że to za naszych czasów,

              Byli już na tym świecie jacyś ludzie, ale nie ma pewności, że to byliśmy my."

              (Ewa Lipska, Pewność)

 

     Nie mam pewności, czy dobrze zapamiętałem. Ale chyba

jakoś tak to leciało ;-)   

     Późnym wieczorem zrobiłem kilka zdjęć w Łazienkach. 

Gubię się już trochę w tych wszystkich filtrach i innych 

magicznych gadżetach i kolory są czasem bardziej fantastyczne 

niż naturalne, ale po ich zastąpieniu czarno- białym zwykle jest 

jakiś interesujący temat, o ile oczywiście kogoś interesują 

drzewa i ich tajemne życie, albo może to, jak można na nie 

patrzeć. Moje myślenie nie jest tu skażone jakimikolwiek 

schematami i czasami wydaje mi się, że nikt inny by takich ujęć 

nie robił, ale nie mam pewności, że nie mógłby robić. Mnie 

zresztą styl fantastyczny, jak go nazywam, w fotografii zupełnie 

nie przeszkadza.  

     Jeszcze nie położyłem się spać.  Wczoraj od drugiej tułałem

się po mieście - byłem między innymi na Mały Dziedzińcu 

Uniwersytetu, gdzie mogłem w spokoju coś zjeść.  Do domu 

dobiłem około drugiej w nocy, dość już przemarznięty, bo

z powodu osłabienia musiałem siadać na ławkach, a ręce

prawie mi odpadły od trzymania smartfona.  

     Po powrocie ucieszyłem się sprawdzając w wiadomościach, 

że ten i ów się na mnie nie obraził, ale okazało się na szczęście, 

że był bardzo zajęty. Tak więc jeden znajomy napisał mi, jak 

zmęczyła go ciężka praca i że napisze do mnie za kilka

dni, a drugi, że absolutnie się na mnie nie gniewa i 

niedługo się spotkamy.  

      Ale pewien znajomy z Florydy napisał mi w mailu, 

żebym się opamiętał z krytyką polityki Stanów Zjednoczonych 

i sianiem defetyzmu, że nie znam prawdziwego życia, które jest 

fantastyczne w jego klimacie pod palmami z kobietami o 

długich nogach i słodkich ustach, o ile oczywiście - czego tym

razem nie dodał - ktoś jest mistykiem i wierzy w Boga.  

Krótkonogie i o kwaśnych ustach raczej nie mają u niego szans.  

Nie mam pewności, jakby się czuł w naszym klimacie i w pokoju, 

w którym musiałby marznąć.  W Japonii też kwitną już wiśnie

i znajomy stamtąd zasypuje mnie w euforii zdjęciami  kwiatów. 

Nie mówi jednak, że gdybym przeszedł na szintoizm, to miałbym 

jakąś długonogą sakurę z ustami w kolorze wiśni.  Nie każdy jak 

widać ma do tego powołanie.  Znajomy jest z wykształcenia

psychologiem i człowiekiem o dość wyrafinowanym estetycznym

guście.  Cieszę się, że zastąpił innego (też świetnego fotografa),

który chyba po prostu umarł.

      Chodząc po mieście przypomniałem sobie stary tekst

Krokiewicza o orfikach "Studia orfickie".  Nie wszystko jest 

w nim już aktualne, ale sam zarys problemu (idea 

przechodzenia od pierwotnej dzikości do kultury) został moim 

zdaniem bardzo dobrze uchwycony.  Jak wiadomo jest obecnie 

moda na kwestionowanie istnienia orfików, co jest szalenie 

irytujące.  

     Mnie zainteresowało to, jak Orefusza postrzegał Platon, 

przechodząc od ironii do powagi.  Krokiewicz wspomina 

neoplatonika Olimpiodorosa, który napisał, że "Platon 

wszędzie nuci pieśni Orfeusza."  Niestety angielski

przekład komentarza Olimpiodorosa do tekstu platońskiego

"Fedona" pożyczyłem Profesorowi Przełęckiemu i już nigdy

do mnie nie powrócił. (Nie upominałem się o niego bo 

Przełęcki pięknie o Platonie pisał, choć tekstu tego nie 

wykorzystał). Mimo to postanowiłem już dawno, że po śmierci 

napiję się wody ze "zdroju pamięci", a nie ze "zdroju 

zapomnienia" i moja dusza nie będzie się już musiała więcej 

odradzać.  

      Ze trzy lata temu udało mi się zainteresować orfizmem 

znanego blogera Przedwieczna Śledziona.  Wcześniej polubił 

dzięki mnie barokową muzykę lutniową, co prawda głównie 

chyba hiszpańską -  osobiście wolę nawet jeszcze francuską 

i niemiecką (Bach, Weiss).  

     Orfizmowi nie poświęciłem jednak osobnego wykładu, ale 

omawiałem go zawsze łącznie z nauką Pitagorasa, w ciągu

wykładów poświęconych linii rozwojowej: Orfizm - pitagoreizm

-  Platon - neoplatonizm.  (Plutarcha zawsze pomijałem),

pokazując jak myśl filozoficzna łączy się z ujęciem mistycznym

i religią.  Ale dzisiaj, ponieważ jest już dzień, zamiast mówić

o oku duszy, puszczę raczej do czytelnika oko. ;-) 

       Tak sobie z tym tekstem chodziłem i przysiadywałem od 

czasu do czasu, jak perypatetyk.  Ale pochłonął mnie w końcu 

zupełnie inny tekst. W księgarni zobaczyłem bardziej 

odpowiadający memu obecnemu nastrojowi  wspaniały wybór 

tekstów zatytułowany "Retoryka umierania. Angielskie mowy 

pożegnalne doby Tudorów i Stuartów" (pod redakcją Olgi 

Kubińskiej). 

      Są to mowy, jakie wygłaszali ludzie skazani na 

śmierć na chwilę przed wykonaniem wyroku.  Czasem te 

mowy za nich pisano, ale najczęściej wygłaszali je sami. 

Z przywileju tego nie mogły korzystać mężobójczynie, które

palono żywcem.  Dlatego ich zbrodnie relacjonował ktoś

inny.  Sporo tu znanych z historii postaci, które ukarano

śmiercią, a przemowy te są czasem poruszające i ciekawe. 

     Pierwotnie chciałem nabyć książkę pewnej mistyczki 

na temat stosunku chrześcijan do śmierci, obfitującą w liczne 

cytaty z mistyków, ale po przeczytaniu aforyzmu, głoszącego, 

że dla chrześcijanina"śmierć jest najsłodszą towarzyszką życia" 

i bardziej już konwencjonalnych uwag, że należy o niej myśleć 

z wdzięcznością każdego dnia, bowiem jest przejściem do 

"prawdziwego życia", pomyślałem, że stworzy to pewien 

nadmiar, bo o śmierci myślę niemal pięć razy w ciągu godziny, 

co nie jest moim zdaniem objawem zdrowym i wynika z 

poczucia wykluczenia i izolacji, w jakiej się znajduję (częściowo 

w związku z covidem) i z niepewności mego losu.

      Natomiast wczucie się w sytuację skazańca zdaje mi się 

cennym doświadczeniem, nawet jeśli ów skazaniec wierzy

be zastrzeżeń w istnienie Boga.  Jak bowiem słusznie

napisał kiedyś Przybylski "wszyscy jesteśmy skazańcami i

czekamy na wykonanie wyroku w celi śmierci."  Nie mam

pewności, czy dokładnie tak napisał, ale sens tego jest na

pewno taki, a i sama ta metafora się pojawia - a z pewnością

miał na myśli ludzi, którym już nie tak wiele życia pozostało.