Przeprawa na tamten brzeg

   

           Zdjęcie nazumi13

   Zbliżał się listopad. Nie zgasił światła 

i świt zaskoczył go w sposób podwójnie 

niemiły.  Przez okno widział

szaroniebieskie niebo, przesłonięte 

stosami książek leżących na parapecie

i zarysy jakiegoś drzewa, które nie

wyzbyło się całkiem liści. 

   Siedział na krześle i przypomniał

sobie, że zanim zasnął, jadł z miseczki

ziarenka granatu, do których dodał

wodę z miodem i odrobinę imbiru.  

Ale chociaż owoc wyglądał na dojrzały, 

ziarenka były w środku stwardniałe i nie 

puszczały soku. Te twarde ciernie w 

ziarenkach musiał jedząc wypluwać. 

Dzięki cierpliwości udało mu się w

końcu pokonać wszystkie trudności. 

   Gdyby Persefona trafiła kiedyś na 

taki owoc, to porywacz nie mógłby 

jej uwięzić w swym ponurym królestwie,

którego nie opuszczała przez pół roku. 

   Ktoś poprosił go, żeby napisał tekst

o śmierci. Wyczerpał się tą pracą, ale

ostatecznie zniszczył wszystko i napisał:

   "Już niedługo."  

   To się dopiero zdziwią koledzy z

redakcji...Ale przecież im tego nie wyśle.

    Kiedy ktoś jeszcze przychodził do 

jego pokoju, śmierć wydawała mu się

tylko mijaną gdzieś we mgle osobą,

a może nawet jedynie widmem. Skradała

się za nim, ale czuł tylko jej obecność.

Jednak teraz wypełniała już niemal każdą 

chwilę jego życia.

    Nazywał to żartobliwie metafizycznym

horyzontem samotności. Był naprawdę

szczęśliwy, kiedy czasem na swej

drodze spotykał nocą jeża. Zwierzątko

najczęściej nie uciekało przed nim. 

Kuna budziła w nim natomiast mieszane 

uczucia.

     Dni mijały, ale było ich coraz mniej

i chociaż wypełniał je różnymi zajęciami,

nie mógł oprzeć się myśli, że jedynie

lęk przed nieistnieniem trzyma go przy

życiu.  Piękno też, ale upajanie się 

pięknem, którym z nikim nie można się 

dzielić, prowadzi w chłodne,

wysokogórskie rejony ku lodowatym, 

upiornym szczytom.  Nigdy nie lubił

wysokich gór i nie potrafiłby się w nie 

wpatrywać jak Adolf Hitler...A miłość...

    Ostatnio żywił się w tanim barze,

w którym o każdej porze dnia mógł 

zjeść małą porcję czegoś z ryżem,

albo "Sam ryż", jak to danie z pewną

dezaprobatą określał stary i nieco

wyniosły Wietnamczyk, który wyznał

mu kiedyś, że jest Chińczykiem. 

Ale teraz prawie się do niego nie

odzywał. 

    Nigdy nie rozumiał, jak ktoś może 

zjeść dużą porcję, kiedy mała i tak

jest wystarczająco duża. 

    W barze często przesiadywała żona

właściciela z synkiem - dorodna i 

dumna, młoda jeszcze Ukrainka, która 

widziała go kiedyś z nią kilka razy 

i miała dla niej jakąś ogromną sympatię.  

Aż czuło się ciepło, które z niej 

emanowało na widok jego blondyneczki,

jak ją czasem czule nazywał.         

    Ale bary pozamykali z powodu  

epidemii. Nie można było też jeść

niczego na ulicy. A kiedy wychodził

z domu, już do niego nie wracał. 

    Poprzedniego dnia wieczorem

wsiadł w autobus, żeby dotrzeć 

do swojej ulubionej księgarni. 

Lubił przeglądać książki nawet

jeśli ich nie kupował.  Ale autobus

utknął po drodze z powodu protestów. 

Kierowca zadzwonił do dyspozytora

i zapytał, w którą stronę ma skręcić. 

Autobus piął się potem dość długo 

w górę ulicą, kiedy drogę zagrodził

mu policjant. W związku z tym klnąc 

zjechał z powrotem na dół, stanął 

bezradnie na przystanku i znowu spytał, 

dokąd ma jechać.  Okazało się, że może

jechać tylko w zupełnie inną część

miasta, odległą o wiele kilometrów

i podwiózł go niemal pod sam dom

matki.  A więc i takie cuda się zdarzają.

     W telewizji pokazywano zgromadzone

na ulicach tłumy świętujących swą rewolucję

młodych ludzi, gromadzących się 

z okrzykami pod gmachami publicznymi 

i kościołami, dodając z troską informację 

o tym, że wirus, którego rzekomo nie ma, 

zabija coraz więcej ludzi. Komentowano 

też oczywiście przemówienie 

najważniejszego z równych obywateli, 

dodając z zachwytem, że mimo złośliwości 

tego plugawego karła, młodzi wreszcie stali 

się obywatelami, ponieważ tańczą i krzyczą 

na ulicy, co świadczy o ich podmiotowości. 

     Patrzył na skuloną w fotelu starą 

matkę, która broniła idei rewolucji tak,

jakby kiedykolwiek ją atakował.  Nie

wychodząc z domu obserwowała te

zdarzenia z dystansem, jakby mieszkała

na księżycu. To, że nie mogła wychodzić

z domu, ani nawet sama wstać z fotela,

bardzo jej w tym pomagało. Na innym

programie mówiono o ekscesach 

i wybrykach młodych, których bezmyślnej 

agresji i bucie należy położyć kres.

    Spytała go, jak zwykle, kiedy przyjdzie

następnym razem.  Ale inaczej niż zawsze, 

nie mogła zrozumieć, że przecież odwiedza 

ją co drugi dzień.  Dobrze - powiedział - w

takim razie będę przychodził rzadziej. 

- Umówmy się, że przez ten tydzień będziesz

przychodził co drugi dzień, a później

codziennie - odpowiedziała.  

     Matka miała opiekunkę, więc nie był jej

fizycznie niezbędny. Ale, kiedy nie 

przychodził, popadała w depresję i nie 

dawała mu spokoju, dopóki się nie zjawił. 

Miał poczucie, że tylko to trzymało ją przy 

życiu. 

    Kiedy Cię urodziłam - powiedziała - 

dokładnie sprawdziłam, czy masz wszystkie 

paluszki u rąk i nóg, i czy twoje ciałko nie 

jest nigdzie uszkodzone. 

     Za oknem całkiem pojaśniało. Poleży 

trochę na łóżku i posłucha "La Mer."

Debussy jakoś dziwnie go uspokajał.  

Później będzie próbował uchwycić

przyczółek dnia. Jest to niezwykle 

istotne dla całej przeprawy i pozwala

mieć nadzieję, że dobije jakoś do 

nocy. A później, jak zwykle, zejdzie

do podziemnego świata, a słaniające

się tam cienie z zazdrością patrzeć

będą na żywego człowieka...