Jesienny mrok

       

 

     Ten dawny wiersz japoński napisał poeta Ryozen Hoshi

(nad "o" powinna znajdować się kreseczka ;-)  - przekład

K. Seyfried). 

     Gdy, czując się samotnym,

            Wyszedłem z domu i spojrzałem wokoło -

     Wszędzie wokół to samo -

            Mrok jesienny!...

     Poeta, zwyczajem czasów odległych, mówi w pierwszej 

osobie, a zamiast namalować jakiś obraz, który wyrażałby

melancholijny nastrój, rzuca tylko nieco zniecierpliwiony: 

"Wszędzie wokół to samo." Ale, czy ów "Mrok jesienny"

można w jakikolwiek sposób przeniknąć?   

    Wiatr rzuca nam w twarz liście, a my sami niewiele 

się od nich różnimy. To, co poeta widzi wokół siebie, jest

w nim samym.  Wydaje się, że wiersz nie skrywa w sobie

tajemnej głębi, że jest zbyt dopowiedziany, zamknięty. 

Ale, kiedy zaczynamy nicować Mrok, to okazuje się, 

jak wiele rzeczy skrywa w swych mgłach i jak bywa

nielitościwy.

    A gdyby autor wiersza nie czuł się samotny...to

nie zauważyłby może tego, co go tak uderzyło, a

co jednak w jakiś sposób istniało także poza nim 

samym. Przeoczyłby tym samym piękno, jakie

jest w takiej jesiennej kontemplacji. 

    Późną jesienią, bo o niej chyba mówi utwór, 

jesteśmy spragnieni światła, które odróżniałoby

dzień od nocy. Jesteśmy spragnieni ciepła i

poczucia, że żyjemy wśród bliskich sobie 

czujących istnień.  Ten brak sprawia wrażenie

monotonii i jakiegoś wyobcowania, ale można

się z nim jakoś oswoić. 

     Prawdziwie zabójcza dla samotnej duszy 

(że użyję tego nieco wstydliwego ostatnio słowa)

jest eksplozja wiosny...

     

     Nie mam talentu do komentowania poetyckich

utworów, zwłaszcza wtedy, kiedy planowany

jest kolejny lockdown, który dla mnie jest czymś

szczególnie przygnębiającym.

    Rząd boi się go wprowadzić z tych samych 

powodów, dla których wcześniej całkowicie

beztrosko i cynicznie pozwolił ludziom na letnie 

rozpasanie, nie podejmując koniecznych do

przygotowania się na jesień (w sytuacji epidemii)

działań wspierających służbę zdrowia. Choć

wobec długotrwałych zaniedbań i niszczenia

ochrony zdrowia w Polsce przez kolejne rządy,

jego działania mogłyby mieć jedynie charakter

doraźny. Jednak nie było nawet takich doraźnych

działań.

     Ale teraz być może będzie do tego zmuszony 

przez sytuację.  O ile oczywiście będzie istniał...

     Przy całej sympatii dla protestu i uznaniu

konieczności zmian, niepokoi mnie postawa tych, 

którzy ogłosili się jego przywódcami i czasem upajają 

się własną mocą.  Oczywiście nie oni, czy raczej one, 

tę sytuację wywołali i ich determinacja jest 

zrozumiała, podobnie jak sam rewolucyjny nastrój,

który chcą jakoś organizować i ukierunkować.     

Trudno też czekać przez trzy lata na wybory, 

których może w ogóle nawet nie być.

    Jednak dwie rzeczy, o których zapomina się

w wirze walki, nie powinny być bagatelizowane

- możliwy rozlew krwi i sposób odnoszenia

się do epidemii, która dotyka jak wiadomo bardziej 

tych, którzy są starsi, słabsi i chorzy, a nie przestają

być z tego powodu ludźmi, których prawo do 

życia należy szanować.

    Argument, że za wzrost zachorowań

i całą sytuację służby zdrowia odpowiada rząd,

nie może zdejmować odpowiedzialności z tych, 

którzy nawołują do działań w skali masowej,

ogłaszając kolejne akcje.  Stwierdzenie: "Pandemia

minie, a musimy obalić rząd" jest butne.  

Może kiedyś minie, ale nie jest wcale obojętne,

ilu ludzi padnie jej ofiarą... 

    Oczywiście, że Pierwszy Obywatel, działający

poza jakimkolwiek trybem, będzie zasłaniał się

poczuciem odpowiedzialności, którego on sam,

ani jego rząd, nie wykazał w najmniejszym 

nawet stopniu.  Sam sprowokował gniew,

a teraz jeszcze chce, aby ludzie się na ulicach

tłukli, a może nawet zabijali.  Już ma miejsce

tworzenie bojówek i brutalne napaści na

uczestników protestu.  Bezmyślna agresja

niektórych działań protestujących stwarza 

doskonały pretekst dla agresji faszystów,

która jednak i tak pewnie miałaby miejsce.        

     To skłania, czy raczej podnieca strajkujących 

do radykalizacji żądań i działań i niejako

przymusza ich do niej.  Ale, jeśli pójdą tą

drogą w sposób bezrefleksyjny, skutki mogą

okazać się tragiczne...

    Słuszność gniewu nie zwalnia od myślenia

o skutkach działań i istnieje obawa, że protest

zostanie przejęty przez osoby niezdolne do oceny 

sytuacji, która już wszystkim wymyka się spod kontroli 

i że za jej rozwój nikt nie zechce brać odpowiedzialności.  

    Tak bywa często, kiedy dialog społeczny okazuje

się niemożliwy i musi zastąpić go krzyk i bunt. 

Nie ulega wątpliwości, kto za to odpowiada, 

ale poczucie słuszności walki nie może sprawiać, 

że nie myśli się o ofiarach.

     Być może mrok przeminie, ale może się

okazać, że zbyt wielu z nas ubyło, bo zabrakło

światła w naszych umysłach...