Smętny rym z wieku Dzikiego kapitalizmu

             Spójrz, niebo się tak cudnie wynaturza

             i pięknym wilkiem człowiek nam się staje.

             Spokojem cichym napełnia nas burza,

             w wilgotną jesień zmieniły się maje. 

             

             I tylko wierzby już raczej nie płaczą,

             bo uschły nieco nad zmarzniętą wodą. 

             Suki wciąż jeszcze w polu się sobaczą,

             starzec kupuje sobie pannę młodą. 

 

             I tak jest pięknie, że aż głos zamiera,

             a ciemne wino z krwią spływa do wody. 

             Tylko nadzieja nigdy nie umiera

             i zmartwychwstania wciąż liczy dowody.  

 

             Jak się nie nudzić na scenie tak małej?

             - na to pytanie raczej nie odpowiem. 

             W gonitwie myśli szukaj myśli stałej,

             a w Pożegnaniu nuć sobie Albowiem...

 

             zdjęcie i wiersz nazumi13