Smutne myśli o tzw. naturze ludzkiej

      Sporo przez tę noc myślałem o okrucieństwie 

ludzi, o aktach ludobójstwa, o których czytałem

wieczorem, a przekraczają one czasem granice 

ludzkiej wyobraźni. 

    Całkiem przypadkowo natrafiłem w necie na 

materiał znany mi przedtem ze wstrząsających 

opowieści osób, które znały ofiary tych mordów.  

Słyszałem o nich niemal przez połowę swego

życia, choć są to fakty mało u nas znane.  Dlatego 

przypomnienie ich tak mnie poruszyło.

    Nasunęło mi się w związku z tym kilka uwag:

    

    Pewne sposoby zabijania i udręczania są tak 

"nieludzkie", że nie ma  p r a w i e  znaczenia, kto 

pada ich ofiarą - kobieta, dziecko, chłopiec, 

starzec, czy odważny, silny mężczyzna...

  

    Do istoty ludobójstwa należy to, że nie zabija

się ludzi w walce, ale napada na nich, kiedy

są bezbronni i nie mogą stawiać oporu.  Stają

się oni niewinnymi ofiarami.  Chociaż pewne 

sposoby zabijania w walce też są ludobójstwem, 

podobnie jak mordowanie jeńców. 

    (Samo pojęcie ludobójstwa jest 

stosunkowo niedawne. Pisałem tu kiedyś, 

że jego utworzenie i wprowadzenie do obiegu 

prawnego zawdzięczamy właściwie dzielności 

i wrażliwości jednego człowieka. Czasem

pojęcia tego niestety nadużywa się, a w innych

wypadkach przemilcza rzeczywiste ludobójstwo). 

    Choć mężczyzna może podobno umierać

bez lęku, umiera jednak czasem w tak okrutnym

cierpieniu, że fakt, że jest mężczyzną, niewiele 

zmienia. Cierpienie pozostaje cierpieniem nawet 

wtedy, kiedy człowiek, czy zwierzę, dzielnie je znosi. 

     Widok "bestialsko" zamordowanego 

niedźwiedzia, nad którego zwłokami pastwią się 

roześmiani oprawcy, albo byka utopionego we

krwi podczas korridy, porusza nas mniej tylko

dlatego, że niedźwiedź i byk to stworzenia silne. 

Nie zmienia to faktu, że w pewnych sytuacjach 

są jedynie bezbronnymi ofiarami.  Jednak

ich śmierć wydaje się niemal sielanką w 

porównaniu z tym, jak ludzie potrafią bez 

żadnego powodu zabijać i udręczać innych ludzi.

    Wczoraj w ciągu dnia miałem "myśli samobójcze" 

- po raz pierwszy od długiego czasu.  To zwykły 

objaw choroby, z którym dość dobrze sobie 

radzę, jednak ma on głębokie i tragiczne 

przyczyny, o których nie zamierzam tu pisać a pewne 

zdarzenia i sytuacje życiowe (jak np. izolacja, 

wykluczenie, albo poniżenie bliskich nam wartości), 

czy nawet nastroje, przypominają o nich.

Niezależnie od tego samobójstwo jest chyba 

najbardziej racjonalnym wyjściem z sytuacji bez 

wyjścia, w jakiej osoba, nie z własnej winy się 

znajduje. 

     Ale to, o czym przeczytałem, niemal 

całkowicie mnie z tych myśli otrzeźwiło.   

Od pewnego czasu dziwiło mnie to, że

otworzono kebab przy cmentarnym 

ogrodzeniu. Postanowiłem tam późnym 

wieczorem coś zjeść, choć nie lubię takiego

jedzenia.  Wiał przenikliwy wiatr, a

ponieważ ogrodzenie jest tu niskie, 

jedząc, miałem widok na groby, które

czasem odwiedzam...