3.54

  Przez cały czas zle sie czułem i mimo ładnej pogody wyszedłem z domu dopiero przed siódmą. Trochę mi było szkoda dnia, więc słuchałem sporo muzyki.  Głównie staroci z utworami C.P.E.Bacha. Wykonania te brzmią mimo upływu czasu nadspodziewanie dobrze, jednak nie wnoszą niczego nowego. Ale podczas słuchania kilka razy zasypiałem i nie usłyszałem tego, co najbardziej lubię i co mnie w tej muzyce szczegolnie porusza, a co tak trafnie wyraża termin Empfindsamer Stil. Sen jest jak śmierć ("Śnie, który uczysz umierać człowieka.") 

    To nie jest zwykły ból głowy, ale spływa z niego jakaś słabość na całe ciało i nie mogłem się podnieść. A chciałem pójść na jakiś spacer. Chociaż pewnie taka pogoda każdego zatyka. A kiedy nie można  być w ruchu budzą się czasem lęki i smutne myśli. 

    Tuż przed wyjściem posłuchałem "Ghosteen" Nicka Cave'a. Jak zawsze ostatnio jest to nagranie ambientowe. Nie jest to Cave jaki wywarł na mnie największe wrażenie. Zresztą już dość dawno zmienił styl na mniej drapieżny i ekspresyjny, a bardziej konteplacyjny, ale czasem i nieco przeslodzony. Zmienił  też niestety brzmienie swych utworów. Wciąż jednak  jest to teatr i czasem lubię zagłębiać się w jego poetycką melancholię.

    Tom Waits znacznie lepiej oswoił się ze swym późnym wiekiem. Poczucie humoru i wyostrzony zmysl obserwacji życia  sprawiają, że nic sobie nie robi z tego, że może  się wydawać komuś  zgarbionym pokurczem o ochryplym, zdartym głosie. Czuje się w tej roli cudownie i jest naprawdę wyrazisty, bo potrafi parodiowac samego siebie i ma do siebie autoironiczny dystans. Cave wszystko przyjmuje zbyt serio. A przecież melancholia Waitsa jest o wiele głębsza. 

     Po tragicznej śmierci nastoletniego syna Nick żyje jego śmiercią i nawiązuje do niej w swej twórczości. Tak jakby stracił wszystko, co w życiu kochał.  Teksty i muzyka są chwilami głębokie, ale czasem też na pograniczu kiczu, jak zresztą i jego wiara. Sprawia to wrażenie jakiejś muzyki filmowej, ale taki film, z udziałem  istot anielskich, budziłby we mnie mieszane uczucia. Za ładny po prostu! "Kocham Ciebie, a Ty kochasz mnie." To miłe i kochającemu ojcu wolno tak czuć. Posłuchałem i pomyślałem: Całkiem ładne. Lubię przecież melancholię.  Ale nic więcej. Widać jak trudno jest oswoić rozpacz i nie zbanalizować wlasnych przeżyć. A przecież taką muzykę i poezję trzeba jeszcze sprzedać. 

Współczuję mu jednak bardzo. 

      Ja też mam ostatnio sporo powodów do smutku, ale te najgłębsze tkwią we mnie tak głęboko, że nie potrafię o nich pisać. Przypominaloby to  usuwanie ciernia z jątrzącej się pod sercem rany . Trzeba być urodzonym poetą, aby móc o tym mówić bez poczucia, że słowa niczego nie wyrażają. Ale wielcy poeci potrafią wydobyć sens z głębi metafory, jak ze źródła naczystszych przeżyć, albo z rozdzierajacej mrok błyskawicy. 

      Jest 3.54, a ja piszę to siedząc na ławeczce w okolicach domu, bo nie chcę wracać  do pustego pokoju. Oczywiście przy okazji też dzieją się inne rzeczy. Bliski znajomy znalazł dla mnie czas na rozmowę o drugiej w nocy i wystukiwalem coś w telefonie. Cały czas pisze do mnie, nawet w tej chwili, znajoma, która chce wyjaśnić sens jakiegoś teologicznego pojęcia i informuje mnie o rezultatach swych poszukiwań. Wszyscy wiedzą, że nigdy nie śpię...

       Kiedyś słyszałem rozmowę dwóch największych polskich filozofów. W którymś  momencie jeden z nich powiedział do drugiego:

      - Ty zawsze jesteś smutny. -

  

      Ja nie zawsze...Przed chwilą obudziły się ptaki i slucham trochę ich porannego śpiewu, choć niewiele on wnosi nowego do tego, co wiem o ptasiej muzyce.