Niekoniecznie tylko o sobie

     💧Chciałbym coś napisać...Ale nie zawsze jest to  łatwe...Piszę zresztą za dużo i od przypadku  do przypadku, ale codziennie, bez żadnego wcześniejszego pomysłu czy zamiaru. Kiedyś pisałem dłuższe teksty, ale odkąd istnieje Luna wymusza  na mnie krótkie formy. 

      Ponieważ siedzę na ławce, jest mi zimno, bo jestem dość lekko ubrany. Cieplejszą marynarkę zostawiłem w domu. Gdzie indziej opisałem burzę, która spotkała mnie wczoraj dość późno w nocy pośrodku parku, kiedy kontemplowałem widok letniego nieba. Błyskawice pokazały się ze dwa razy na wysokości moich kolan, a ja nawet nie zwróciłem na nie uwagi. A potem zaczęła się ulewa. Bylem tak zatopiony w kontemplacji, że  nie zauważyłem burzy. Chciałbym być równie spokojny w chwili śmierci.

       Coś takiego czuję też teraz. Jakby moja fizyczność nagle przestała istnieć lub mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie, chociaż przez całą drogę czułem się ociężały i słaby, i wlokłem się niemiłosiernie.  Jestem blisko domu, ale powrót do niego wydaje ni się prawie niemożliwy. Chciałbym wrócić tam za dnia, jednak boję się, że tu zamarznę i pewnie tego nawet nie zauważę, więc rozsądek nakazuje wrócić i walczyć z demonami i upiorami tego miejsca. 

      Wbrew pozorom nie żyję jednak wspomnieniami. To coś zupełnie innego. Nigdy chyba jeszcze tak żywo nie reagowałem na to, co przynosi chwila i nie miałem świadomości nie całkiem realnego istnienia przyszłości i przeszłości.  Stałem się już dawno dość uważnym obserwatorem życia.
    
       Dzisiaj rozmawiałem z matką o pewnej poważnie chorej psychicznie osobie, której być może ocaliłem życie. To nie ja wywołałem jej ducha. Skoro to przeszłość, więc niby nie istnieje, ale się o niej gada.  A potem matka kiwa głową i mówi, że w życiu tak jest. Robi się późno i muszę wychodzić.
    
      Ktoś o mnie kiedyś powiedział:
     "Czy to nie paradoksalne, że ty, osoba tak ciężko dotknięta przez depresję, potrafiłeś pocieszać i przywracać do życia ludzi?...Oczywiście masz szczęście i spotykasz ludzi wyjątkowo życzliwych, ale nie próbują pomagać ci w podobny sposób. Nigdy nawet tego od nich nie oczekiwałeś. Zawsze jest jakaś
granica, która ich od tego powstrzymuje. Dla ciebie takie granice często nie istniały."
     
     Ktoś inny zauważył:
     "Być może właśnie dlatego, że znasz rzeczywistość depresji i fobii społecznej, potrafisz czasem bardziej wczuwać się, a może nawet rozumieć ludzi. Nie czujesz się od nich silniejszy, lepszy, a w związku z tym raczej ich słuchasz i nie opuszczasz, kiedy cię potrzebują, niż pouczasz i radzisz. Jest to więc jakiś rodzaj nie oceniającej życzliwości i pokory."
    
     To dobrze, kiedy ktoś potrafi słuchać innych, ale jest i przeciwna strona tego zjawiska.  Nieuznawanie granic kończy się czasem niepomyślnie, a nawet tragicznie dla osoby, która przejmuje się czyimś losem. Dlatego nadmierny altruizm czy współczucie  mogą być uznawane za chorobliwe.  
     Kiedy po latach przyglądam się tym dwóm opiniom dotyczącym motywów mego przeszłego postępowania (obie wygłaszały osoby dość zaawansowane w wiedzy psychologicznej), dostrzegam pewną ich jednostronność. Nie byłem ani tak życzliwy i pokorny, ani tak chorobliwie altruistyczny, jak mi to przypisywały. Zdarzało mi się czasem w sporze z kimś zapędzić, a mniej więcej raz na dziesięć lat na kogoś mocno zezłościć, a wbrew pozorom uznawałem też istnienie pewnych granic. Nie zrezygnowałem na przykład ze swej pracy zawodowej i zainteresowań twórczych, ani z własnego sposobu myślenia i odczuwania świata i życia. Pierwsza z tych osób straszyła mnie ruiną, do jakiej może doprowadzić moje poświęcenie, a druga chciała mnie zapewne dowartościować, przypisując mi niemal wyłącznie pozytywne właściwości psychiczne.
     Obie te opinie nie sprawdziły się. Jeśli moje życie było ruiną, przede wszystkim w sensie materialnym, to nie wyłącznie, ani przede wszystkim na skutek nieuznawania granic, a bardziej z powodu braku konformizmu i wyraźnej opresji, jakiej podlegałem ze strony pewnych ludzi, a także z powodu moich nie przynoszących dostatecznego zysku zainteresowań, które w kraju o nieco wyższej kulturze byłyby pewnie nieco bardziej docenione.
     Może i jestem w jakimś sensie nieco pokorny. Nie narzucam innym własnego sposobu myślenia o życiu, ale chcę, żeby inni potrafili nawet nie tyle "uszanować" (nie lubię tego roszczeniowego słowa) mój, ile zdać sobie sprawę z jego istnienia. Ktoś, kiedyś postanowił powiedzieć mi "całą prawdę" i zauważył ze złością:
"Z tobą nie można się na serio pokłócić. Kiedy już myślę, że jesteś uparty i mnie to wkurza, nagle okazuje się, że jesteś elastyczny, cofasz się i nie mogę cię złamać." 
     Nie wiem, jak można mieć coś takiego za złe, szczególnie, że nie jest to z mej strony manipulacja, ale w ten sposób dochodzi do głosu moja pierwotnie dobra natura. Poza tym jestem przekonany, że realny wpływ na innych osiąga się jedynie wtedy, kiedy sami czują się do czegoś przekonani. 
     Zarzucano mi, że nie straszę studentów, ani nie schlebiam ludziom mającym władzę, i że nie nienawidzę tych, którzy w jakiś sposób mnie skrzywdzili, np.  osoby, która wyrzuciła mnie ze swego zakładu w obawie, że mógłbym zostać jego kierownikiem, albo przyjaciela, który okazał się wobec mnie nielojalny i próbował zniszczyć moje życie osobiste.
     Może nie dożyłem jeszcze wieku mego ojca, który przeglądając codziennie nekrologi, zauważa czasem z
satysfakcją: "Przeżyłem tego złamańca!"