Modlitwa Fulwii (opowieść z czasów rzymskich i nowszych)

     Kiedy wulkan zaczął toczyć pianę,
wyrzucając z siebie popiół i lawę 
Fulwia ucieszyła się, że pogrzebie
jej małżonka. Wyobraziła sobie jak  
pod wpływem wysokiej temperatury 
jego mózg i mózg tej żmii, która była
jego kochanką, zgodnie wyprysną
z czaszek, a potem oboje na wieki 
skamienieją. Może padną sobie w 
ramiona, obejmą się, albo będą się 
trzymać za rączki w śmiertelnym 
miłosnym uścisku. Szkoda jej tylko 
było Katona. To taki piękny i szlachetny
pies! Przypominał jej nieco wilczycę, 
która wykarmiła niegdyś chłopców 
- Romulusa i Remusa, choć wrażenie
to nikło, kiedy przyglądała mu się od
spodu.
    Po chwili jednak słodycz wyobrażonej  
zemsty ustąpiła miejsca przerażeniu. 
Matrona schroniła się w pieczarze, gdzie
już tratowali się ludzie, w nadziei, że
uda jej się uniknąć okrutnego losu. Jak
to dobrze, że jej synowie polegli na polu 
bitewnym i nic im nie grozi. Lepiej
już służyć Marsowi, niż Wenerze. 
    Profesor Apple wygrzebywał piasek 
z oczodołów jej czaszki specjalnym 
pędzelkiem, dziwiąc się, że nie uległa
zmianom termicznym i była w tak dobrym
stanie. Korpus niestety nie ocalał, nie
pozostała z niego nawet kosteczka. Było
to dość osobliwe i dziwne, ale było 
faktem wymagającym stworzenia 
jakiejś teorii wyjaśniającej, na co nie
miał czasu. Kilka dni wcześniej odnalazł
skamieniałe ciała przytulonych do 
siebie kochanków - starszego, dość
obszernego w biodrach mężczyzny i
młodziutkiej kobiety. Zapewne była to
jakaś starożytna piękność. Artykuły
i filmy dokumentujące to znalezisko
przyniosą mu sławę, jakiej dotąd nie
zaznał, podczas gdy czaszka tej 
kobiety, to tylko problem. Chętnie 
odeśle ją z Herkulanum temu osłu 
Goldoniemu, a przytulinę zatrzyma.
     W ten sposób nawet po śmierci
Fulwia miała pozostawać w separacji 
ze swym małżonkiem Tuliuszem 
Sekundusem...i z tą jego larwą. Atoli
los płata czasem nielitościwe figle,
bowiem stało się tak, że jego asystent
Jones przez niechlujstwo zapakował 
wszystko do jednej skrzynki i odesłał
do Mediolanu. A w drodze wszyscy 
troje odkryli nagle, że są razem. 
    - Nie! - wrzasnęła jak oparzona 
Czaszka. - Nie mogę na was patrzeć, 
wy kanalie!  Nawet po śmierci 
pokazuje się z tą suką! - 
    Słysząc to skamieniała Justyna
wtuliła się jeszcze mocniej w ramiona
kochanka, a ten rzekł stłumionym
głosem kamiennego posągu:
    - Nie wolno ci jej krzywdzić!  To
wrażliwa dziewczyna, nie tak zepsuta
cnotą, jak ty...I miała piękne ciało. - 
    - Na Jowisza!  Nigdy jeszcze nie
słyszałam czegoś równie niedorzecznego. 
Chyba już całkiem odbiła ci palma.
Przecież to bełkot! -
    I byłyby się nawet pobiły, gdyby nie
to, że musiały trwać w bezruchu.Nieszczęsna
Fulwia miała jednak powód do satysfakcji.
Kustosz muzeum w Mediolanie przez
nieostrożność utrącił podczas konserwacji 
jej rywalce nos, a małżonkowi przyrodzenie. 
    - Junono, opiekunko bogów i ludzi,
dziękuję ci za ten skromny wyraz 
solidarności z mym nieszczęściem i
żywię nadzieję, że niedługo już 
roztłuczesz w proch oba te truchła. Modlę
się o to i składam ci w ofierze wszystko, co
mam - ten jeden ocalały ząb. Racz ich ukarać
w swej wspaniałomyślności, w najbardziej 
okrutny z możliwych do wyobrażenia sposób. -
    I nagle, prosto z nieba, dało się słyszeć
głos Bogini, stłumiony nieco przez ściany
pomieszczenia:
    - Cierpliwości, Fulwio!  Nazywaj mnie teraz
Marią. Jestem matką Syna Bożego, którego
poczęłam z Duchem Świętym. Nie daj się
zwieść pozorom - oboje są już w piekle,
udręczeni przez czarty. Mój Syn bardzo 
ich miłował, ale nienawidził ich grzechów.
Dlatego trawią ich trzewia piekła. Ty zaś
jesteś teraz w niebie pośród aniołów. Ale
pamiętaj, że powinnaś ich oboje kochać 
jak brata i siostrę, choć bardziej 
przypominają pełzające po ziemi płazy. -
    - Może i tak. Jak siostrę...Nigdy jej nie
cierpiałam. - zgrzytnęła zębami czaszka
i wypluła odrobinę piasku. - A co robi teraz
wulkan? - 
     Najwyraźniej jej się wydawało, że 
straciła wszystkie zęby z wyjątkiem jednego,
albo chciała je zachować przez oszczędność.    
    - Drzemie, aż do czasu następnego 
wybuchu. - 
    - W takim razie życz mu przyjemnych 
snów. -
    Ale Junona schroniła się już za sinym 
obłokiem i na ziemię spadł grad...