Starożytna Piękność

          
               
     Kim jestem?  Cieniem we śnie.
     Kim będę?  Tym, czym byłem,
     zanim się narodziłem...

        Ale ty mówisz:
     Kiedy ujrzę cyprys spopielony piorunem
     nie podejdę do niego i nie wypiję
     wody ze źródła. Pójdę kawałek
     dalej tam gdzie płynie woda 
     z jeziora Mnemosyne 
     i powiem to, co głosi moja złota tabliczka. 
     
     Że jestem dzieckiem Gai 
     i gwieździstego Uranosa. I że Bakchos
     mnie wyzwolił.  A wtedy pozwolą mi 
     ugasić pragnienie i pójdę błogi
     na święte łąki i do gajów Persefony.
     Bo tak, jak po życiu jest śmierć, po
     śmierci jest z pewnością życie...
     
     A jeśli Jesteś chrześcijaninem, wyznawcą
     religii islamu albo Żydem, to opowiesz mi
     podobną historyjkę.  
     
     Czy rozmawiałeś kiedyś z mumią egipską?
     Nie taką, która na filmie odwija się z
     bandaży i goni przerażonych ludzi, ale z
     tą, którą z grobu wyjęto na światło. 
     Jest milcząca i na pewno do ciebie się
     nie odezwie. Człowiek chciałby obudzić
     się po drugiej stronie i żyć po śmierci w
     błogości.  

        Przypomina mi się czasem pewne malowidło,
     które widziałem jako dziecko. Był to jakiś
     trumienny portret malowany na drewnie,
     ale nie wiem przez kogo, w dawnych, 
     starożytnych czasach, w Egipcie, w Grecji
     lub w Rzymie. Dziecko tego często nie wie. 
     Była na nim twarz pięknej kobiety
     o śniadej cerze, ciemnych włosach 
     i ogromnych oczach barwy leśnego miodu. 
     A w oczach jej ujrzysz cierpką słodycz, 
     bowiem umarła młodo.
         Już jako młody człowiek zakochałem się
     we wspomnieniu tego wizerunku, nie dlatego,
     że przedstawiał Zmarłą, lecz że ukazał
     piękno Żywej Osoby, choć namalowany był
     zapewne po jej śmierci. Zacząłem niemal 
     fizycznie za nią tęsknić i gdybym tylko mógł
     przywróciłbym ją do życia. Ale to mi się dotąd
     nie udało z nikim, kto odszedł...Czasami wydaje
     mi się, że ona patrzy na mnie z zaświatów,
     a jej oczy są pełne czułości, ale wilgotne od
     łez i słyszę, jak do mnie mówi:
         - I ty niedługo stąd odejdziesz, śmiertelniku.
     Nie płacz już po mnie. Niewielka jest różnica
     między żywymi a zmarłymi. Ci jeszcze przez
     chwilę są, a tamtych już nie ma...- 
         Ale zdarza się, że milczy całymi miesiącami
     i latami.  Chciałem ją zapytać, czy w grobie
     jest jej wygodnie. Czy nie jest spragniona i 
     nie czuje się samotna i jak to jest, nie zobaczyć
     już nigdy słońca, ani błękitnego nieba, nie
     poczuć pod stopami trawy...

         Wszystko było przed chwilą i za chwilę
     już nie będzie. Zostawmy mędrcom odpowiedź
     na pytanie, czy można coś na to poradzić.