Pechowiec...Opowieść rosyjska

- Gdyby mi tylko pozwolono być szczęśliwym...-
westchnął Aleksy Iwanowicz - To nie 
zmarnowałbym tego szczęścia. -
- E tam! - odrzekła Praskowia Iwanowna -
Zawsze byłeś głupi.  
-  Prz...szam, że się wtrącę Aleksieju 
Iwanowiczu. Wszystko jest jak rybi chuj. -
powiedział ktoś. 
      Zabawa trwała dość długo i Praskowia
Iwanowna nieraz kręciła korbką patefonu. 
A kawior z jesiotra zjedzono prawie w 
całości. 
     Jednak około dwunastej nagle zapadło
milczenie. To kapitan Sierioznyj położył
pistolet na stole. Wypił chyba deczko za
dużo.  
     W pierwszej chwili nie wiedział, co
ma powiedzieć, ale w końcu wszedł w
rolę. 
     - Wyjaśnimy wszystko do 
najdrobniejszego szczegółu. Ściany, jak 
to mówią, mają uszy.  A wrogom i
sabotażystom skręcimy kark!  Życzę miłej 
zabawy!  - 
     Wstał zataczając się nieco i wyszedł. 
      - On patrzył na mnie! - zawołał
Aleksy Iwanowicz. 
      - Nie na ciebie, durniu. A co ty panna 
jesteś na wydaniu?  Na niego akurat patrzył!
Schlał się i tyle...- ofuknęła go siostra. 
      - Ja nie mam szczęścia. - 
      Może faktycznie nie miał go zbyt 
wiele, bo nazajutrz o piątej rano pod 
daczę podjechał czarny samochód.  Aleksy 
Iwanowicz chciał wyskoczyć przez okno,
ale było zbyt wysoko i za późno...
     Ale czy można powiedzieć, że nie miał 
szczęścia?  To się zdarza bardzo wielu
ludziom. Poza ubytkiem w szczęce nie
pozostanie śladu...A za dziesięć lat wróci!
A może go rozstrzelają?  Jak szybko 
podpisze, to nie będzie długo bolało...
Do wesela, jak mówią, się zagoi...