Moc muzyki

      Słuchałem muzyki, kiedy ktoś zapukał
do moich drzwi. Raz, nieśmiało...Bo od
razu na chwilę muzykę wyłączyłem.
Ale wiem, że za kilka dni usłyszę coś
w rodzaju: "Dlaczego pan nie szanuje 
ludzi?"  Znam już tę osobę i jej przekonanie,
że muzyki powinienem słuchać wyłącznie
przez słuchawki. To stosunkowo młoda
dziewczyna, ale przekonana o swej
ważności. Z pogardą mówiła kiedyś o
tym, że słucham piosenek, ale awanturowała  
się przy każdym rodzaju muzyki. Uważa też, że
ją budzę, kiedy włączam muzykę o jedenastej
rano. Byłem dla niej miły, ale w końcu 
poprosiłem, żeby to ona zaczęła mnie choć
trochę szanować. Nie chcę być dla ludzi
utrapieniem, ale niezbyt lubię, kiedy
oczekują, żebym przestał oddychać. Tym
bardziej, że muszę czasem zagłuszyć łomot
z niższego piętra ;-)  
    Mój znajomy meloman nie ma takiego 
problemu. Przez całą noc prezentował mi 
możliwości i moc swego audiofilskiego 
sprzętu w różnych konfiguracjach. "Wyłączę
teraz tę wkładkę i włączę inną, a wszystko
puszczę przez drugie kolumny i nacisnę ten 
przycisk." Musiało być bardzo głośno, bo 
byliśmy trochę alkoholowo upojeni, a
on dopytywał się stale o moje wrażenia.
Czułem się tym trochę zawstydzony jako
uczestnik seansu i zarazem współwinny.  
Sam nigdy, choć to to bardzo lubię, nie 
słucham muzyki w nocy, nawet cicho.  
Ale on miał ramię od grafmofonu, które
kosztuje więcej niż moja roczna pensja
nauczyciela akademickiego.  A sam też
mnóstwo rzeczy zrobił, włącznie z 
hebanową obudową gramofonu.
     Zapytałem go, czy ktoś tu za chwilę 
nie przyjdzie, ale powiedział, że
na pewno nie, bo sąsiadka już była w 
zeszłym roku i ją wychował. ;-)  To bardzo
drogie mieszkania i może tym bardziej 
mogłaby oczekiwać spokoju. Spokój 
oczywiście każdemu jest potrzebny...Mnie
również, kiedy muzyki słucham. Zapewne
życie składa się z kompromisów...
     Muzyka była mi dzisiaj bardzo potrzebna.
Miałem bowiem głęboko depresyjne chwile. 
(Zapewne nie bez powodu). Mimo wszystko 
odniosłem z tego zdarzenia pewną korzyść. 
     Wyłączyłem świetną, ale jednak popularną 
muzykę i pogrążyłem się w słodyczy i monotonii 
Ars Subtilior,  muzyki z jesieni średniowiecza, 
błogiej i niezwykle słodkiej. A przy sławnym
utworze Solage' a o paleniu opium byłem 
już całkiem uspokojony. Znam go w 
przeróżnych wykonaniach (na różne głosy). 
To nie jest najbardziej tajemnicze i ponure,
ale jest rozmarzone, a myśli same płyną.  
    Zespół niezwykle sympatycznych młodych
ludzi dostał za tę płytę nagrodę. Po pierwszym
słuchaniu leżała u mnie na podłodze ze dwa 
lata, aż w końcu podniosłem ją z kurzu.
I nawet zapomniałem już o tym, że Ars 
Subtilior słuchałem z kimś kogo kochałem 
i kto tę muzykę uwielbiał.  Była to psychicznie 
piękna i wrażliwa osoba, za młoda jednak, 
żebym mógł chcieć ją kochać inaczej niż 
platonicznie. 
    Cieszyłem się mimo to z wzajemności, jaką 
mi okazywała. Było to ze dwadzieścia lat
temu, a osoba ta lubiła moje poetyckie 
utwory, choć ani jednego z nich nie 
kierowałem do niej...
     Ars Subtilior jest ciche, czułe, ale przy
tym niezwykle sofistyczne i czasem nawet,
choć przeważnie opowiada o miłości,
intelektualne w treści.To była muzyka 
dworska, ale dla ludzi szlachetnych, 
kochających poezję...