Bliżej jesieni

     

    Napisałem nową opowieść, ale jej nie 

publikuję.  Niech poleży kilka dni, a potem

zastanowię się co z nią zrobić. Może nie 

była to stracona noc.

    Dość intensywnie myślałem o kontakcie

z przyjacielem, który stracił niedawno

żonę i nagle, choć prawie nie wychodzi

z domu, spotkałem go na mieście. 

Pogadaliśmy trochę, zjedliśmy pączki i 

wypiliśmy po piwie. 

     Zawsze rozmawiamy trochę o muzyce

i zgadało się na temat Munrowa, 

genialnego angielskiego dyrygenta,

który odszedł przedwcześnie popełniając 

samobójstwo. Czym byłaby muzyka dawna

bez niego trudno nawet sobie wyobrazić. 

    To oda Purcella na urodziny królowej

Marii, którą zresztą niedługo potem

zabiła wietrzna ospa.  A kompozytor, 

nazywany w swej ojczyźnie Orfeuszem,

zmarł na zapalenie płuc.  Była to ogromna

strata dla muzyki, bo przepadł tak młodo. 

Nadzwyczajna bywa ulotność i wdzięk 

jego utworów...

        Chodziłem trochę po ogrodzie i

zrobiłem jakieś zdjęcia. Czuje się już 

bliskość jesieni. 

       

            Zdjęć zrobiłem sporo, a te nie oddają 

   nawet w przybliżeniu bogactwa tego

   ogrodu.  Wybrałem tu te mniej finezyjne,

   za to nasycone kolorem - nie te, jakie 

   robić najbardziej lubię, ale bliskie już 

   nieco nastrojowi jesieni.  W Polsce lato

   trwa dramatycznie krótko, przewala

   się upałami i burzami, a potem nadchodzi

   powoli schyłek roku.  Prawie wszyscy 

   moi znajomi są na Krecie, albo w jakimś 

   innym miejscu zażywają wczasów, o

   czym donoszą na Facebooku. 

        Na straganie z książkami na Chmielnej 

    były te dwie cieniutkie książeczki z

    opowieściami niesamowitymi, które 

    kupiłem po 9 zł. Nie leżały w jednym

    miejscu więc miałem trochę szczęścia. 

    Obie bardzo ciekawe, chociaż Hiszpan

    to bardziej wybitny autor.  Bohaterką 

    pierwszej z nich jest delikatna kobieta,

    która została wampirzycą, a drugiej

    pewien jegomość  - genialny, albo

    obłąkany, czego dowiemy się dopiero

    pod koniec opowieści.  W dobrych

    opowieściach tego gatunku nigdy nie

    chodzi jedynie o straszenie i mają one, 

    jak to się mówi, drugie dno, albo głębię. 

    Ten Benito Perez Galdos bywa nawet

    czasem porównywany do obecnego 

    patrona mojego liceum -  Cervantesa. 

    Jego język i wyobraźnia, a także 

    poczucie humoru, są godne podziwu.

    Chętnie bym tu coś zacytował, ale

    nie spałem, a właśnie zaczyna się 

    dzień. 

          Ale nawet tak stosunkowo niewielki

wydatek stawia mnie w trudnej nieco

sytuacji. Na szczęście wcześniej zrobiłem 

jakieś zakupy.  Mam ryż i włoszczyznę,

a także pomidory i ugotuję je sobie. 

Znalazłem też miejsce z tanimi obiadami. 

Za 14.50 zjadłem tam wczoraj kotlet

schabowy z młodymi ziemniakami i

surówkę z białej kapusty, a do tego był 

jeszcze kompot.  Nie żadne miejsce

charytatywne, zwyczajny bar i w dodatku

prawie bez ludzi. 

         Tak wyglądają moje wakacje. Co

będzie dalej - nie wiem. Wszystko 

zależeć będzie od mojego stanu zdrowia

i od tego, czy będę miał gdzie mieszkać. 

Dlatego żyję w sposób nieco beztroski,

ponieważ spokój polega na tym, żeby 

nie wykraczać myślami poza obecne

położenie.  Ale nie potrwa to długo. 

        Popołudnia i wieczory spędzam 

zwykle na jakichś odległych spacerach,

z których wracam w środku nocy. 

Jest to lekcja samotności trudnej do

uwierzenia, ale zarazem jakaś wolność

od znanego. Kto wie, co jeszcze się 

wydarzy...