Nie sama muzyka

     Po raz pierwszy tak wybitny pianista poświęcił

tak długie nagranie utworom C. P. E. Bacha. Nie

wnikając w okoliczności, dla których to zrobił 

(nigdy nie grał podobnej muzyki) być może zapowiada 

to jakąś zmianę i twórczość tego wielkiego i tak 

bliskiego mi kompozytora, zostanie dowartościowana

przez wykonania, na jakie zasługuje.  Marc-Andre

Hamelin ma fenomenalną technikę gry, ale i 

rzadką umiejętność interpretacji, a przy tym 

pozbawioną chłodu i nadmiernie intelektualnego 

dystansu.  To w przypadku tego Bacha niezwykle

ważne, bo jak ktoś słusznie zauważył, o wielkości

jego muzyki decyduje nie doskonałość formy, a

to, że wyraża ona w sposób tak sugestywny, czasem

wręcz cudowny, uczucia. Hamelin jednak nie jest

oswojony z muzyką tak dawną i jego nagranie może

być mało stylowe.  

      

      Niepokój - obszar prywatny

      Niestety, nie udało mi się go posłuchać. Włączyłem je sobie dwukrotnie

(jedną z dwóch płyt) i za każdym razem zamroczył mnie sen podobny do śmierci.   

Ten głęboki sen (po wielu nieprzespanych nocach) przeraża mnie.  Jestem już

bowiem w tej fazie życia, o której Hipokrates napisał, że w każdej chwili należy

spodziewać się śmierci.  Te chwile, w których jako świadoma istota, nie istniałem,

przypominają mi o tym.  Zwykle budzę się, kiedy muzyka przestaje grać, zdumiony,

że wysłuchałem jedynie początku i że się obudziłem.  "Śnie, który uczysz 

umierać człowieka..."

    Przed chwilą znalazłem zdjęcie, które przypomniał mi wczoraj Facebook

z moim komentarzem: "Mitsuko...pozostały najwyżej trzy miesiące życia." 

Umarła w drugi dzień świąt, a jej agonia do dzisiaj porusza mnie okrucieństwem,

jakiego nigdy przedtem ani potem nie widziałem.  Stanowczo nie mógłbym

być lekarzem.  Nie wiem, co bardziej mnie boli - samo wspomnienie tej

traumy i to, że młody lekarz odmówił eutanazji, czy to, że za chwilę miną 

już od jej śmierci trzy lata.  Wciąż wydaje mi się, że słyszę w nocy, jak

wyjada coś z miseczki.  

     Gnębią mnie dość ostre ataki kaszlu, przy których się duszę. Na szczęście nie 

częściej niż raz w ciągu dnia i z obawą wyczekuję nowego roku z powodu 

niezałatwionych spraw. 

   Żyję jednak, jeśli można powiedzieć, że żyję, czymś innym.  Stan nogi mamy, w 

której doszło chyba do wylewu, pogarsza się, pojawiła się podwyższona temperatura,

a lekarz będzie dopiero we czwartek. Być może trzeba będzie go sprowadzić

wcześniej.  Mama jest w złej kondycji psychicznej, mój brat ją gnębi i powiedziała

nawet, że coś się z nim stało i że, gdyby mogła, to uciekłaby.  Niestety aż nadto

dobrze ją rozumiem - choć nie mam w zwyczaju nikogo obwiniać. "Jestem

bardzo zmęczona życiem" - mówi i przypomina sobie chwilę, w której

rozstrzelano jej Ojca.  Nawet, jeśli wszystko pomyślnie się wyjaśni,

niedługo odejdzie...

     

  Społeczny obszar lęku

    Pominę to wszystko, za co odpowiedzialnością można obarczyć poprzednie

rządy, a są to rzeczy najbardziej podstawowe dla wszelkiej społecznej krytyki.  

Tam, a nie tylko w przeszłej trudnej historii, czy w sytuacji obecnej, są 

korzenie społecznego zła i upadku wartości.  Pisałem już kiedyś o nich,

zauważając przy okazji, że ich działania były mocno uwarunkowane także

przez okoliczności zewnętrzne.  

    Dość długo przeciwstawiałem się atakom na programy socjalne obecnej władzy,

 mając świadomość tej odpowiedzialności i poczucie, że dawni rządzący zbyt wiele 

świadomie niszczyli i zbyt wielu rzeczy zaniedbali,  i że nie powinni powrócić do 

rządów - a inna możliwość na razie nie pojawia się.  W moim poczuciu sympatia 

dla starego reżimu, byłaby przyzwoleniem na ekonomiczne zniewolenie i postępującą 

degradację kultury, ochrony zdrowia i nauki.  Oczywiście "dobra" zmiana niewiele 

tu zmieniła na lepsze (mówiąc w sposób eufemistyczny) - dodała jedynie

ideologiczne absurdy i ograniczyła wolność w kilku ważnych obszarach życia. 

Umiała jednak stworzyć złudzenie, że jest partią socjalną, co nie odpowiada prawdzie. 

     Poza tym, o czym warto wspomnieć, cieszy mnie zgoda, a napawa troską ukryta 

wojna.  Niestety jednak,  jak twierdzi rząd, z tą opozycją dialog nie jest możliwy, a 

ponieważ innej nie ma, to wolno mu działać z całą mocą, wykorzystując i kreując 

pojawienie się na horyzoncie wspólnego wroga - "zewnętrznego" i "wewnętrznego",

w nawiązaniu do znanych z historii zasad: "Kto nie jest z nami, jest przeciwko nam" 

i  "Zwycięzców nikt nie pyta o rację!"   

    Jak prawie wszystkich znajomych martwi mnie postępująca faszyzacja życia 

publicznego (uaktywnienie się elementów politycznie skrajnych) i ostatnie 

spotkanie premiera z panią Le Pen oraz chęć zdefasonowania twarzy elitom.  

Mimo niepokoju, jaki pojawił się w Europie z powodu strat materialnych 

wywołanych "pandemią" i społecznymi nierównościami, kreatury takie jak Le Pen,

nie mają dostatecznej mocy aby zadać europejskiej demokracji (dalekiej 

od świętości i od bycia rzeczywistą demokracją) ostateczny cios, a nawet, żeby 

tylko "dać jej w mordę."  Po odejściu kanclerz Merkel być może wyjdziemy lub 

zostaniemy usunięci z Unii, a w najlepszym razie poniesiemy ogromne straty,

od których jednak rząd nie zbiednieje.  Choć nie wiadomo, co się stanie, jeśli

Rosjanie zaatakują Ukrainę.

     W kwestii tragicznej sytuacji granicznej też nic się nie poprawia.

Nie chcieć napoić spragnionego i nakarmić głodnego, ani ratować życia 

zamarzającym w lesie kobietom i dzieciom,  oznacza w praktyce, że tzw. 

wartości humanitarne (i podobno chrześcijańskie) przestały obowiązywać, 

a straszenie i niedopuszczanie do potrzebujących tych, którzy taką pomoc 

pragną nieść, ma wszelkie znamiona zbrodni i nie da się tego ukryć przed 

światem.  (Dlatego nie dopuszcza się tam nie tylko pomocy humanitarnej, 

ale i dziennikarzy).

     Podobnie tragiczna jest beztroska rządu w obecnej sytuacji zdrowotnej, 

której ofiarą padają głównie osoby w starszym wieku, więc na powszechne 

współczucie liczyć nie można.  Oszukuje się ludzi i zwodzi, a pośrednio skazuje 

na śmierć, podejmując pozorowane działania, aż w końcu samo się "wypłaszczy." 

     W przyszłym roku czeka nas też zapewne dwucyfrowa inflacja.  Jest już

komentarz ministra w tej sprawie: "Ceny będą wprawdzie wyższe, ale

produkty wyższej jakości." To już nawet nie jest bareizm, ale wypowiedź 

w stylu byłego ministra zdrowia, według którego głodowe stawki na wyżywienie 

w szpitalach sprzyjają integracji rodziny, bo bliscy musi częściej odwiedzać 

chorego. Mają też inną dobrą stronę, ponieważ chorzy uciekają przed końcem 

leczenia i nie blokują łóżek....Albo w stylu byłego ministra ochrony środowiska,

który przekonywał, że rżnąc na potęgę drzewa dla zysku, chronimy je przed 

kornikami.

    Polityczny cynizm przekroczył dawno wszelką dopuszczalną normę, ale 

ludzi, jak widać, nic nie rusza.  Nawet propozycja dożywocia za dokonanie 

aborcji bez względu na jej przyczynę.  Przecież to jeszcze nie kara śmierci! 

Projekt przepadł, abyśmy mogli myśleć o łaskawości Naczelnika. Jego

polityczna skuteczność polega na tym, że wie, kiedy "wziąć za mordę",

a kiedy "poluzować", kiedy mówić o sile prawdy, a kiedy puszczać oko.

Dlatego zawsze, kiedy opozycja była przekonana, że może odsunąć

go od władzy, śmiał się z tego w duchu (otaczając potężnym kordonem).

    Nad rzezią drzew i rakotwórczym zasmradzaniem środowiska nie będę

się rozwodził, żeby ktoś mnie nie posądził o sympatię dla ekologów.

Sam do lasu nie chodzę, bo myśliwi mogą mnie po pijaku pomylić z łosiem,

albo z łososiem i ustrzelić...a za śmierć zwierzyny nikt nie odpowiada.  

Temat edukacji i bezdomności pozostawię chwilowo w rubryce: Nie 

dotyczy!

     Wbrew pozorom nie budzą się we mnie żadne uczucia nienawistne ani 

mściwe. Wiem też, że żadne zadośćuczynienie nie przywróci ofiarom życia,  

ale szkoda mi ludzi, którzy tego nie przeżyją i tych, którzy nie wiedzą, 

do czego to być może doprowadzi  - po kolejnych zwycięskich wyborach 

buta i samozadowolenie rządzących znacznie jeszcze wzrośnie...