Zmiażdżone jądra Narcyza

       Zapowiedziałem już wcześniej, pół żartem, pół

serio, ten tekst.  Ale niech pozostanie z niego tylko tytuł...   

     Napisałem (jeszcze na Lunie w starym miejscu)

kilka tekstów o Narcyzie: "Rehabilitacja Narcyza",

"Wywiad z nimfą Echo" i inne. Pokazuję w nich

jak problematyczna jest interpretacja mitu przyjęta

przez psychoanalityków. (Nie są to oczywiście

wywody naukowe. "Rehabilitacja Narcyza"

jest częścią moich "Mitów przewrotnych").

     Pojęcie narcyzmu zaczerpnięte zostało z

pewnej wersji mitu o nim (istnieją też inne wersje

tego mitu).  W tradycji psychoanalitycznej stało

się ważne, ponieważ posłużyło wyjaśnieniu 

czegoś istotnego w obszarze ludzkiej destruktywności.  

I psychologia się nim oczywiście posługuje, 

jak wieloma innymi notorycznie nieostrymi pojęciami. 

    Ale Fromm, który o narcyzmie sporo pisał, słusznie 

zauważa, że każdy człowiek ma w sobie coś z Narcyza 

tak nieładnie potraktowanego przez analityków. Czymś 

innym jest natomiast osobowość narcystyczna.  

    Myślę, że każdy człowiek, w pewnych sytuacjach

życia ma potrzebę uznania dla tego, co robi, zwłaszcza

jeśli wkłada w to swój wysiłek i zdolności, a także

świadomie wyraża pewne wartości.  Jeśli zamiast tego

spotyka się z niechęcią, albo z emocjonalną krytyką,

to czasem stara się jakoś na nie odpowiedzieć...

Nie znaczy to jednak, że wszystko odrzuca.

(Zresztą potrzeba bycia chwalonym niewielki ma związek z narcyzmem, a znacznie większy z masochizmem i poczuciem zależności, albo z traumą. Narcyz nie czuje się pozbawiony pochwał, bo egzekwuje je i uważa za należne).

    Każdy autor może pisać lepiej i piękniej. Ale

nie zawsze można go o to obwiniać. Być może

czasami przecenia się czyjeś możliwości.  Albo oczekuje

czegoś innego niż to, co dla niego jest szczególnie

ważne.  Ja odpowiadam wtedy, kiedy ktoś sugeruje,

że za moimi twórczymi w jego poczuciu 

niepowodzeniami, czy klęskami, ukrywa się fałszywa

filozofia życia.  Można popełniać w życiu błędy

i wszyscy je popełniamy, ale jeśli sama postawa 

wobec życia jest niewłaściwa, to człowiek się w

nich utwierdza.  Ja staram się nie utwierdzać, 

a bliskich mi wartości bronić, bo nie bronię wtedy

siebie z powodu lęku przed krytyką, ale czegoś

pozaosobistego, a dla mnie ważnego.  Krytyka 

niczego mnie nie pozbawia, bo żadnego swego 

wizerunku nie usiłuję stworzyć.  Moja twórczość 

jest raczej bezinteresowna i zysku z niej

nie czerpię. 

      Kiedy czasem daję się uwikłać w jakąś zbyt 

osobistą polemikę, odczuwam z tego powodu 

nieobłudny żal.  Nie lubię sporów, a tym bardziej

wzajemnego "kopania się."

      Tu jest delikatnie...Nie rozmawiamy

zresztą o rzeczach najważniejszych dla 

życia. Cieszę się, że moje życie stało

się dla kogoś ważne, choć wolałbym

czasem inny rodzaj zainteresowania nim. 

     Rzadko, ale wkładam czasami kij w 

mrowisko. Nie robię tego z nudów, bo 

mam czym wypełnić czas.

     Niedawno wpisałem na stronie

anty-kowidowców komentarz, że

moim zdaniem trzeba brać pod uwagę

samopoczucie i zdrowie innych. 

Z pięć osób przyjęło to przychylnie, 

bo napisałem to dość oględnie.

    Zostałem wyśmiany przez czterokrotnie

więcej osób, a to znaczy oczywiście, że

nie mogłem mieć racji ;-)  Jedna z nich 

napisała, że każdy powinien

myśleć o własnej dupie. A adresat mojej

wypowiedzi, człowiek nieco jurny, odpisał 

uroczo:

    "Bo się za chwilę zesrasz!..." 

    Nie przejął się wcześniejszą opinią

młodej lekarki, która walczy z kowidem 

ryzykując życie. Jej też napisał, że to 

ściema i że powinna "włączyć myślenie."

    Na innej stronie zostałem wykluczony

za umieszczenie zdjęcia brutalnego

pałowania kobiet.  Strona ta zamieszcza

mnóstwo takich zdjęć, wykorzystując

je w celach propagandowych. Nie 

podpisałem zdjęcia, więc wszyscy myśleli, 

że to Białoruś. A to było zdjęcie z Paryża.    

A kiedy to wyjaśniłem, zostałem

odcięty. 

     Ale teraz rzeczywiście boję się,

że na Białorusi poleje się krew.  

...Wzywanie do strajku generalnego 

w sytuacji, kiedy robotnicy nie poparli 

"pokojowej rewolucji" przyniesie tylko 

eskalację brutalności. Może to jest

akt desperacji, a być może niestety 

ignorancji - nie wiem...Szkoda mi

tych ludzi.

     Znajomy wyjaśnił mi życzliwie, że 

pałowanie kobiet w obronie demokracji 

jest czymś zupełnie innym niż pałowanie

kobiet walczących o wolność.  Tamte 

kobiety to były lewaczki, więc wpierdol im

się słusznie należał.

    Agresja niektórych kobiet wobec OMONOW-

ców była spora i niewiele miała czasem wspólnego

z pokojową rewolucją i wręczaniem kwiatów, 

ale jego zdaniem uzasadniona.  Dzieciaki, bo 

często są to młodzi chłopcy, mieli zahamowania, 

choć jak wiadomo, niewiniątkami nie są, ale 

teraz dostaną rozkaz użycia brutalnej siły 

i już za nic nie będą musieli odpowiadać. 

Teraz z OMONOWC- ami tłuką się już 

regularnie faceci, skrywający się przedtem 

za plecami kobiet.  

     Pewnie większość to ludzie walczący o 

to, co uważają za wolność, albo będący

pod wpływem informacji o aresztowaniach,

pobiciach i zabójstwach,  ale są wśród 

nich "kibole" i ci, którzy po prostu lubią się 

tłuc, a mają do tego okazję. Okazuje się,

że więcej rannych jest - według oficjalnych

danych ;-) wśród uzbrojonych 

funkcjonariuszy, niż wśród ich ofiar. Jest

to całkiem możliwe, bo podczas protestów

w Polsce dość często tak bywało.

    Nie muszę chyba wyjaśniać, że Łukaszenko 

NIE JEST moim idolem...