Odzyskany spokój. Opowieść z czasów rzymskich

 ......

     Smętna sytuacja nie sprzyja snuciu takich opowieści. 

Ale, ponieważ nie wiadomo, kiedy się ona zmieni i czy

autor dożyje tej zmiany - a poza tym wiele wskazuje na 

to, że mogą go niedługo czekać nowe wstrząsy losu - 

zdecydowałem się napisać obiecaną opowieść z 

czasów rzymskich (kolejną już). Będzie jednak trochę

inna od tej, którą zamierzałem - może nieco bardziej 

dramatyczna...

........................................................................................

     Okrutne Parki przędą nić naszego żywota

i przerywają ją wedle własnej woli. Nic nie

oprze się przeznaczeniu. Ale czy nie jest ono rozumne i dobre?

   Wulkan drzemał uśpiony, kiedy Fronton

przechadzał się po posadzkach swej 

nadmorskiej willi zdobnych w mozaiki 

z wizerunkami zwierząt i ptaków. Wieczorami

schodził po jej tarasach nad morze i wpatrywał się w zachód słońca. 

   Tymczasem Fulwia pojechała do

Rzymu, w towarzystwie swego wuja 

i miała tam pozostać przez jakiś czas. 

Jej młodsza siostra była chora. Fronton

niechętnie, ale zgodził się, żeby tam 

pojechała. Dobrze się składało, że wuj

miał tam do załatwienia jakieś urzędowe   

sprawy i mógł sprawować nad nią

pieczę.  

     Miał teraz sporo czasu na

czytanie tego, co przechowywała 

skarbnica jego biblioteki. Znalazł tam

między innymi zwoje pozostawione 

przez jakichś epikurejczyków. Czasem

jedno zdanie potrafił kontemplować

przez cały dzień, wydając w tym czasie 

polecenia służbie i niewolnikom. A kiedy 

zbliżała się wieczerza zabierał na 

przechadzkę wyzwoleńca Moliona, 

młodzieńca bystrego i obznajomionego 

w dziejach i literaturze swego kraju i 

rozmawiali ze sobą, albo toczyli przyjemne 

spory. Od dawna byli bowiem przyjaciółmi. 

    - Wiesz Molionie, chciałbym cię

spytać, czy uważasz, że to jest dobrze

powiedziane?  "Śmierć, najstraszniejsze

z nieszczęść, wcale nas nie dotyczy,

bo gdy my istniejemy, śmierć jest 

nieobecna, a gdy tylko śmierć się pojawi,

wtedy już nas nie ma."

   - Po, co to rozważać, Panie, jest taka

piękna pogoda. Całe Herkulanum lśni

w słońcu, a teraz nadchodzi wieczór

i nawet morze ucichło.  Lepiej podnieś

jakąś muszlę i jej posłuchaj. Ciekawe

rzeczy na pewno opowiada. -

   - Wyznam ci, że czuję jakiś niepokój

odkąd Fulwia pojechała. Nie wiem, czy

ją jeszcze zobaczę. Nie miałbyś ochoty

trochę się posprzeczać? - 

   - To kompletna bzdura!  Dziwię się,

że chce ci się czytać podobne głupoty.-

   - Przecież to prawda, choć do śmierci

prowadzi nas umieranie. -

   Molion rzucił psu patyk, a kiedy ten

przyniósł mu go z powrotem, rzekł:

   - Ale, czy to sprawia, że nie lękamy

się jej jak każde napotkane zwierzę, 

o ile tylko nie jest zapamiętałe w walce,

albo nie chroni swego potomstwa? 

Nawet szczury i myszy przed nią się

kryją. Co ja mówię? Nawet owady! 

A może i liście drzew drżą przed nią. - 

    Fronton przez chwilę milczał i

wpatrywał się w niebo zgaszone 

zmierzchem i rozświetlone teraz 

gwiazdami.  

   - Ale jej nie spotykamy. - powiedział

cicho. 

   - Jak to nie, kiedy codziennie o niej

myślisz? - 

   - Skończyłem już czterdzieści pięć 

lat i jestem stary. Jak wiesz, wszystkie

moje i Fulwii pociechy umarły, kiedy 

wyszły z jej łona.  Tylko Lucjuszek 

przeżył, ale spadł z kucyka i uderzył

się o kamień.  Gdybyś nie zjawił się

ty, nie miałbym syna. -

   - Przynosi mi to zaszczyt, Panie, że

mnie, biednego Ateńczyka, uważasz 

za syna. Ale nie jestem nim...Nie 

będziesz zatem nieśmiertelny. Byle

pies i kot są szczęśliwsze od ciebie. 

Gdybyś poświęcił się filozofii, płodziłbyś

piękne myśli. -

   - Nie miałem na to czasu. -

   - Więc pij wino, ale nie znajdziesz

w nim ukojenia. - 

   - Co ten nasz piesek dzisiaj taki 

wystraszony? Zauważyłeś, że nie

chciał nawet wyjść z domu? Położył

się przy moim łóżku i skamlał.

Boję się, że Fulwii coś się przydarzyło

po drodze, albo w mieście. A może

zaraziła się od siostry? Niepotrzebnie

ją puściłem. - 

    - Dlatego myślisz o śmierci? -

    - Jest jeszcze taka młoda, Kruszynka. 

Ale i mnie nie chce się stąd odchodzić. 

Odkąd popadłem w niełaskę staram się

nie opuszczać tego miejsca odosobnienia. 

W każdej chwili mogą tu przybyć żołdacy

i nakazać mi popełnienie samobójstwa,

albo nawet na to nie zaczekają, tylko 

poderżną mi gardło. Taka śmierć byłaby

haniebna. A poza tym, coś chyba wisi

w powietrzu. Czuję się trochę dziwnie. -

     - Nie myl tego, co może się wydarzyć,

z tym, co jest. Siedzisz tutaj cicho jak

mysz pod miotłą. Jak mogą cię oskarżyć,

że spiskujesz?  I pamiętaj, niezłomnego

człowieka, nawet srogi mróz nie zmrozi, 

ani płonąc w ogniu nie przegrzeje się.

Na tym polega prawdziwy spokój i hart 

ducha. Naucz się kochać to, co ci się

przydarza! -

     - To tylko słowa Molionie. Niejednego 

już tak wyrwali z błogiego spokoju...

Miałem straszny sen.  Śniło mi się, że 

Fulwię chciał zniewolić jakiś zbój, kiedy 

oddaliła się na chwilę w zarośla za

własną potrzebą. Ale, że był wygłodniały,

nie posiadł jej, ale przywalił kamulcem,

a potem upiekł i zjadł. - 

    - A co z jej wujem? - 

    - Uciekł... -

    - To niezbyt miły sen. -

    - Nie wrócę chyba do domu, żeby 

jeszcze raz mi się nie przyśnił. Noc jest

upojna i piękna, niebo i morze

ogromne, a mój dom ciasny jak

grób. -

    - Twoja willa ma tyle komnat, że

wstydziłbyś się mówić, że jest za ciasna.

A żona przynajmniej dochowała ci wierności

jak przystało na matronę. - 

    - Nie nadaję się chyba na rogacza. - 

    Szli jeszcze przez jakiś czas rozprawiając

o niczym. Trwało to dość długo i poczuli

się znużeni. Powracali w milczeniu.

    Za to rankiem spotkała Frontona

radosna niespodzianka. Jego małżonka

powróciła. Odetchnął z ulgą, choć okazało

się, że powróciła w żałobie.  Była

wstrząśnięta. Po drodze napadli na nich zbójcy.

Zabili jej wuja, kiedy oddalił się na chwilę za 

własną potrzebą i...aż trudno jej było

to powiedzieć - upiekli go i pożarli.

    Ale Fronton tylko uśmiechnął się

i powiedział:

    - Jak to dobrze, że nie ciebie. Masz

przecież delikatniejsze ciało. - 

    Na te słowa Fulwia rozpłakała się

i wyznała, że zrobili  t o  z nią wszyscy. 

   Fronton, dzielny rycerz, o mało nie

zemdlał, a w chwilę potem zawrzał

straszliwym gniewem i chciał wyruszyć

z zamiarem pokarania tych zwierząt. 

    - Nie musisz tego robić, małżonku - 

uspokoiła go Fulwia. - Wuj im nie

posłużył. Nie dopiekli go chyba do

końca, a być może zatruli się jego

śledzioną i następnego dnia wszyscy 

pomarli. -

    - A co z siostrą? -

    - Zamknęła oczy, nim tam dojechaliśmy. -

    - A więc wszystko zakończyło się

dobrze. - zauważył  Molon. - O wiele

lepiej, niż w twoim śnie. Teraz już

wszyscy jesteśmy bezpieczni... 

Jestem pewien, że to sam Jowisz ci go 

zesłał, żeby pokazać ci, jak czczy był 

twój niepokój o ukochaną małżonkę. - 

     Rad bym wiedzieć, co odrzekł na

to Fronton, ale niedługo po tej rozmowie

lawa, popiół  i błoto przykryły ich wszystkich...